sábado, 30 de octubre de 2010

Minero 33 salvado. Adelante con el 34, 35, 60, 90, 5.000 ...




"Llámenme héroe si logro cambiar la mentalidad individualista que nos consume, si mejoran las condiciones laborales para los esforzados trabajadores de mi país, si a quienes sufren derrumbes en su vida les motivo a ver el sol".

- Edison Peña, minero chileno rescatado de la mina San José en Chile-


Una alegría recibir a los 33 que estaban dentro, ahora queda "sacar" al resto de las condiciones actuales y ver que hacemos con los que, en poco tiempo, ya no entrarán.


Boas noites.
25460

viernes, 29 de octubre de 2010

La vida es corta.-Jobs.

"La vida es corta...

rompe reglas, perdona rápido, besa lento,
ama de verdad, ríete sin control

y nunca dejes de sonreír,
por más extraño que sea el motivo.

Puede ser que la vida no sea la fiesta que esperábamos, pero en tanto estemos aquí, debemos bailar...".

Desconozco autores.

Nihil est annis velocius. // Nada es más veloz que los años. Ovidio

Discurso Steve Jobs.




Bo día.
25400

miércoles, 27 de octubre de 2010

Último xoves de mes.- Masa crítica.-



De Masa Crítica Lugo:


Con ventos do Sur (de onde nos ven a conciencia), ceos despexados (rúas non tanto) e cunha temperatura superagradable (esta tempada as maquinacións meteorolóxicas do Excmo. Sr. Alcalde para desmobilizarnos parece que non surten efecto...), de novo, e como ansiosamente agardabades, a aristocracia da mobilidade luguesa responsable volverá a lucir as súas mellores galas e celebrar, un mes máis que, por máis que se empeñen algúns, "poderán cortar todas as flores, pero non poderán deter a primavera" (como dicía o poeta). Nin o outono...
Así que animádevos, que ademais desta vez o Xefe da Caña Crítica ten pensado pagar a primeira...


VÉMONOS O XOVES 28 DE OUTUBRO DE 2010.
ÁS 20.15, NA PRAZA MAIOR DE LUGO.



EU PEDALEO,
E LOGO TAPEO!!!


Bo día.

25298

jueves, 21 de octubre de 2010

Gardar en IMPERDIBLES-BIKE.-Cambio aceite e retenes horquilla fox.-

From: Maismar
To: Furón;
Subject: Cambio de aceite y retenes horquilla fox talas (Gardar en IMPERDIBLES-BIKE)
Date: Thu, 21 Oct 2010 21:34:48 +0200

A ver muchacho:

                  En vista do éxito con o mantemento completo da forquilla do Maestro xa podemos deixar por asentados os documentos básicos e complementarios que determinaron o  procedemento seguido.

                 O que foi unha pena e que este proceso, podendo habelo tido feito fai seis meses como se avisou, chegara algo tarde ainda que ahora os daños a mais xa non van. Supoño que esta é a premonición de como tarán as outras "fillas da paca"; pois son todas do mismiño  mes e as saidas idénticas. Queda rezar.

Estos son os arquivos: o primeiro que acaba en Icom24 é o que teño eu impreso; o outro que acaba en Talas e unha traducción o castelán da páxina de fox para esta operación. En este aparece o cambio  do aceite lubricante tamén e outros detalles que che convén saber.

 
Estos son dous foros de dous autores onde falan do mismo choio:

Icom24: (o do listado)
http://www.foromtb.com/showthread.php?t=305224&page=1



Santacruzblur:

Este os retenes non son fox, por eso teñen tres partes cada un.
http://www.foromtb.com/showthread.php?t=324232&p=4918213&viewfull=1#post4918213



Esta é a entrada do meu blog donde teño apuntados detalles que te poden sacar de algunha duda na que temos tido problema e enlaces os dous anteriores:

http://maismar.blogspot.com/2009/10/cambio-retenes-y-aceite-y-montaje.html



Temos que acabar dedicándonos a esto e os peritajes, principalmente a esto.


Unha aperta artista.


M.

PD: Cuidadiño cas bolas, n'as perdas e  n'as esmagues.

Adjunto: Mantenimiento desde página de fox (traducción a idioma español) Talas.


25031

domingo, 17 de octubre de 2010

III Albarro Trophy. -

 
Foto by: Portobike.
Pues todo salió sencillamente perfecto.



Gracias a Albarro por peparar todo esto tan bien coordinado.


Gracias a Vila... y a Marcos por la magnífica asistencia y colaboración, estaban en todos los sitios; ¡impecables!.



Gracias a Portobike por el trazado técnico de Portomarín



Gracias a la Cabra por comportarse; aunque protagonizó aquel momento "ahora no me pillais" ... lo que me reí; y si me acuerdo aun me sigo riendo.


Gracias a la Caipiriña por marcar trazada a la Francesita en aquella bajada enxebre dejando todo lleno de cadáveres a su paso.


Gracias a todos por compartir y hacer grande un día que cuenta.




-----------o   La bajada enxebre.   o-----------



- Comentario Butelobike:
"Albarro gran dia de Btt bravú. Tal cual anticipabas. Hubo de todo, bajadas tec.... subidas tec, lo más los caminos para entrar y salir del "valle oscuro" aunque toda la ruta discurre por muchas congostras y caminos primitivos, la bajada del bosque maque Portobike fue total. En el caneiro del Ferreira un curso de buceo sin consecuencias."



-Réplica de Maismar:
Esa bajada fué bestial acabó hasta con abrazos y todo!! Momento "adrenalina 10".

Gracias a la Caipiriña por marcar trazada a la Francesita en aquella bajada enxebre dejando todo lleno de cadáveres a su paso.


Fíjate si fué espectacular que Xavi67 la marcó con Wp y es lo que más destaca en su comentario que con su permiso (donde hay confianza...) reproduzco aquí íntegramente:

"3ª edición de la que empieza a ser la tradicional Albarrada del mes de octubre.
El waypoint "dcha monte" se corresponde a un punto donde abandonamos la senda mas importante y nos metimos en un caminito por la derecha, que acaba muriendo en el medio de una carballeira, obligandonos a hacer una bajada vertiginosa casi monte a traves, que hizo las delicias de los más oscuros del grupo, a pesar de las caidas y dificultades originadas. Mas adelante debemos vadear el río Ferreira, por lo que en invierno, debido al nivel del agua, puede no ser factible.
"






-Y comentario de Portobike:

Cuando os empesásteis a reir y a abrazaros yo no sabía de que iba el tema.....vaya efusividad que mostrásteis los dos......parecía con si os hubiera aparecido algo sobrenatural....jajjaja....en fin.... momento PT.....


-----------oOo-----------





 Boas noites.
24775



Una pasada de ruta.  Grabada por Xabi67:

_____________________________________________________________
Reflexión persoal III Albarrada.- 20 Octubre .-

Aproveito para valorar enormemente a actitude de todos os participantes da III Albarrada e o bon facer do organizador conseguindo, por vez primeira en esta clásica, traer a todos os compoñentes xuntos en un único e indivisible bloque, un bloque irrompible; ibamos todos pendientes de todos.


A entrada en Lugo foi veloz pero, para min, o mais importante e que todos viñemos e chegamos a un son.


Que esta actitude se repita moitas veces.

Boas tarder.

miércoles, 13 de octubre de 2010

Angustia.-

     Me comentaban T y L: ¿que será sentir angustia? Les hablé  de una película que vi hace tiempo de la que no recuerdo el título, pero sí aquella sensación.

     Comenzaba con una solitaria mujer conduciendo en medio de una lluvia torrencial; se había perdido y tomó la primera carretera que intuyó. El vehículo, por algún fallo mecánico, se para. Después de una larga espera aparace un autobús, lo detiene y toma el único asiento libre.

   Al rato bajan el conductor y  sus asistentes para ser sustituidos por otros.  El autobús llega a su destino: High psychiatric center security (Centro psiquiátrico alta seguridad).

¿Como demostrarías tú la fatal confusión de lo que parecía tan evidente?

Eso que sientes ahora es angustia.

En los créditos finales se leía:  Based in real facts. (Basada en hechos reales)

Boas noites.
24582

martes, 12 de octubre de 2010

III Albarro trophy sábado 16. Meteorología; pronóstico.-

Meteorología.  Pronóstico.


Sábado albarradete
despejado y con solete.
Podemos quedar helados
y al ver lista de abocados
con algún falo en el culete.

Boas noites.
24480

lunes, 11 de octubre de 2010

SFXI en mojado.-Puntos de equilibrio.-

Ruta del sábado, 9.


Las conversaciones fecundas se hacen sin prisa.


Terna de saturno matinal: Agpardo y Lopess.

Ruta.- SFXI. Se barajó la posibilidad de hacer las SF del 2.007 o del 2.008 pero al confesar un ternario que no había completado la de este año nos decidimos a hacerla, pero con algún cambio sobre la marcha. Salimos puntuales a las 9:30 y llegamos a las 14:00 "o clock" como estaba previsto recorriendo 40 Klms. en un terreno húmedo que exigía mayor  equilibrio  y  lentitud. Hubo algún susto. Notable belleza ganó la zona do Agüeiro añadiéndole diversión a todo el tramo. No pudimos evitar hacer nuestra parada de reverencia al imponente  carballo que quedó impune en medio de lo que ahora es un verde prado; antes una densa carballeira según deducciones de maese Lopess.



Fecundas: la velocidad de marcha no fué alta pues todos teníamos algo que reservar para el domingo pero al ser el tiempo detenidos muy bajo los kilómetros fueron pasando al tiempo que conversaciones  más densas y fecundas.



Incidentes: pinchazo de la rueda delantera de la Francesita. ¿Será una señal para ponerse en tube less?



Frase del día.-
==========
Al regresar por  Caperucita cruzado el puente de la N-VI una gran caravana de coches se dirigía hacia el ferial:
Agpardo: Muchos van hoy a comer el pulpo.- De repente aparece una ambulacia de servicio.
Maismar: Otros no.-
Al rato brotó un recuerdo.


Flor de ruta.-
==========
Merendera: (O quitameriendas) Flor de color lila que sale directamente del suelo.  Nace en caminos y terrenos de escasa riqueza. Se denomina así porque cuando aparece las tardes ya van a menos y en aquellos tiempos que nos regíamos por el sol se pasaba directamente a la cena anulando la merienda. Alguien en la ruta la denominó erróneamente prímula, siendo esta la primera del año, no la última.  



Boas noites.
24391

viernes, 8 de octubre de 2010

Novel 2.010.- Mario Vargas LLosa.

Estaba en segundo o tercero de BUP cuando  Andrade, mi compañero de asiento en el autobús,  cierra su libro. Al ver aquella portada me sedujo el título. Lo firmaba un tal Mario Vargas Llosa, para mí desconocido hasta ese momento.
           Ahora acaba de recibir, tal vez algo tarde, el premio Novel de Literatura que sabiamente compartió con esta bellísima y riquísima lengua castellana con lo que nos hace partícipes a todos los que estudiamos, practicamos y amamos este idioma.

Boas noites.
24250
Casquillos: inferior dcho basculante. 

jueves, 7 de octubre de 2010

Recovecos de fé. Compota de ron Malibu.-

Ruta realizada el martes 5 Octubre: San Froilán.


Equipo Rojo: Csantalo, Fer, Maestro e Snaucer.
Equipo Azul: Mtr.Potasio, SegundaVuelta, Jesús514, Xemelas, Maismar.
Equipo Rosa: ausentes.



  Los recovecos.- Debido a la necesidad de llegar puntuales para ir a comer el pulpo a las Patronales hoy la ruta se encaminó hacia la unión de lugares  que nunca se visitan. Son recovecos  por la zona de Pena Rubia que no coincidían en ninguna, todos ellos con el factor común de la dispersidad y bellezas únicas y que ahora quedan unidos en este estupendo y practicable track no carente de ciertos momentos de riesgo.


Minuto y resultado.-
Los equipos participantes fueron intercambiando posiciones durante la mañana aunque ambos en clara ausencia de fé en la victoria, sobre todo en la rampa del Mera que en esta ocasión quedó allí sin tachar.  Al final de la mañana ganó claramente el equipo favorito, aunque este quedara sin determinar; lo que sí quedó muy claro era quienes formaban el Equipo Rosa.

Boa tarde.


Resto de fotos pincha AQUI (15)


------------------------oOo------------------------

 No sé si me pasaría cogiendo manzanas, pero la compota Malibú salió exquisita; Caribe con canela en estado puro: ¿gustas?

A ruta:
24160

miércoles, 6 de octubre de 2010

Invulnerables SPB. Canto mais chovía.


Fecha de ruta:  Primer domingo de otoño, 3 Octubre.

Asistencia masiva hoy en la Puerta de S.Pedro; me pareció increible ver tanta gente allí con aquel temporal que merecen ser nombrados y admirados.


8 invulnerables 8: C-Santalo, Maestro, Furón, E`andalú, Mtr.Potasio, Villa y Ancas.

Ruta: entre toxos pra ir quentando. El maestro eligió sabiamente lugares con las temperaturas más altas por la zona de Ombreiro Infinito y Pena Rubia combinando tramos duros con otros que evitaban que te entrara el frío. Se hizo íntegramente bajo lluvia, desde la salida hasta la llegada.


Frase del día.-
===========
Maestro: te advierto una cosa: no hace frío.

¡Como pa facelo despois das subidas que nos metía entre os toxos! jajajajajjaj. Conste que la frase ya la pronunció antes de salir.


Tamén lembreei aquela que me dixera miña nai cando con un temporal similar saia cara a Compostela para facer a miña primeira Fisterrae:
-¡Pa onde irás chovendo así!
-Teño que sair mamá, despois faiseme tarde e non chego a Baamonde.
-Tes bon vicio de bicicleta oh!
-Mellor de bicicleta que se fora drogadicto.
-Pois mira logo era millor que foras drogadito, así po lo menos hoxe quedabas na casa.

Amor de nai, as veces dificil de entender, pero elas son así ...


Boas noites.

PD: Furón o final non puxeche as notas de verdade.
24055

martes, 5 de octubre de 2010

I Quedada CC.Meira. Ultima parte.-



Anterior..
A pedras e os paus salían espallados das rodas e ese era o único son que se percibía. De vez en cando unha brisa fresca dáballe peor ambiente o asunto. Hasta que pasando unha vella casa abandonada ...



A derradeira parte, o desenlace final


        vexo luces de outras vivendas; era indudable: taba chegando a  Castro de Rei notaba que o ritmo de ese tramo non fora o adecuado e podía pagalo para os siguientes 18 Klm.  Non me quedaría outra que seguir en solitario en plena noite. Si esperaba por o resto do grupo sería un precio moi caro,  iba bastante o límite e unha parada por corta que fose deixaríame KO; era obvio que Butelo e LuisdeLugo xa irían moi adiante.

         No centro da poboación vexo os coches da asistencia e cáeseme o ceo os pes cando vexo que taban subindo a bici de LuisdeLugo o carro; ¿suspendese esto?, pensei, ¿acabaouse todo?, non pode ser. Voto outra ollada e se me ilumina o ceo outra vez: a Caipiriña  taba alí.  ¡Dios!, que alegría sentín,  Buuuuaaaaa!!! taba salvado, aquelo acabámolo si ou si, e xa non tiña que facer o resto en solitario, bueno, con a venia e a compasión do imperturbable e Grandioso Butelobike. No tempo que pasa en facer unha pregunta, dar un saludo e un:
-¡Buteloooooo vamonnnooooos!, con a seguridade que me seguía abro outra vez gas e alí emprendimos os dous Chanqueiros cara a Meira en una noite nublada, con vento, pecha e que ameazaba con choiva; soio Xúpiter era a única luz visible que saia de aquel amargo firmamento. Comenzamos a percorrer pistas, camiños e algunha corredoira tirando de toda a tecnoloxía iluminaria, das indicacios do GPS exprimindo o máximo toda a inxeniería da Francesita e sua amortiguación "programable"; unha bendición ter todo esto en eses casos límite o alcande de un click: unha bicicleta full equip. Outro dato que tamen alumaba por si soio, pero este mirando cara abaixo, eran os 131,8 Klm   hasta aquel momento, alí sentín que quedaba o peor.
      O silencio era absoluto e iban caendo os metros con algunhas rampas tan verticais que parecían imposibles de superar. En un tramo sinto que iba soio outra vez, volto a mirada e alí non aparace nada, hasta Xúpiter tamén desaparecera, non viña ninguén; esto non era normal. Fago unha parada e o lonxe vexo duas luces, unha derriba da outra, pronto se aproximan:
M-¿que pasou?
B-a luz que se move do casco.
M-¿podes seguir?
B-Si perfecto; pero tamos dando voltas, non vamos hacia Meira.
M-¡Vamos de puta madre!, veña déixate de lerias; e dalle, hay que seguir o track.

Arrincamos e con o empañamento das gafas divisaba unhas intermitentes o lonxe que non acertaba a distinguir nin qué era nin a qué distancia; desaparecen e olvídome de elas. Aparece un tramo en baixada, engrano o 44x12 sin cesar o pedaleo, terreo con bon firme e sentía a brisa fría na cara; de repente unha curva cerrada a esquerdas  alí aparece un bicho con unhas  rodoas enormes e as intermitentes a todo dar, eu asusteime de carallo e arrastrei as rodas, pero él parou en seco e a punto tubo de calárselle o motor; por a miña sei-no, pero... ¿que pasaría por aquela cabeciña?. Taba claro que non era cuestión de tamaños.

Axeitamos desarrollos e outra vez abrimos o pouco gas que quedaba no fol. Coroamos unha pendente e vexo a maior beleza do día un pobo grande completamente iluminado na lontananza da noite:

-Eeeee, ta alíiiiiiii, tamos chegando, aquelo é Meiraaaa!!.
Baixamos o ritmo  e escomenzamos a recoller velas para tomar a carretera que nos levaría a  meta, a nosa propia meta.
         Ahora o problema era outro para min, esperar por as chaves do coche para poder ducharme, bufff mentras pedaleaba para o polideportivo ibanseme sucedendo por a cabeza mil ideas para ver como faría para poder tomar aquela ansiada ducha sin enfriar esperando; unha de elas, moi descabelada era voltar en busca de os compañeiros, quedábanme duas barritas, un xel e aquela euforia fixome sentir  físicamente ben, sin moitos doores. O que tiña claro e que no me quedaría alí morrendo co frío e embolto en suor xelado; o peor dos casos  sería que cambiaran o seu track. Pero daba igual Luis tiña o meu teléfono, xa chamarían.  A decisión taba tomada.
        En unha última proba a esperanza, acércome e doulle un tento a porta:  
-¡Dios existe!.- Berrei cando boto a man a manela do coche de Sharkbiker e aquelo se abre. Resultou  que eles dous, despois do incidente de os cans, tomaron camiño equivocado e voltaron dende alí directos  para Meira. ¡¡Bendita confusión!! pensaba para min; daba saltos de alegría e "facía a ola" eu soiño entrando con a bolsa.

           Recepción no pabellón e as mutuas felicitacións deron paso a deseada ducha, un momento dos mais esperados, incomparable.  Cando tábamos acabando cheguo o resto do grupo que viñeron custodiados por un vehículo de apoyo, que é como debe ser. O final a Luis de Lugo tamén o convenceron e rematou con eles. Continuaron as felicitacions e apertas con o resto do grupo en un mar de alegría con algunhas caras que forzaban o sonriso e que demostraban esa satisfacción interna e o desgaste externo que produce o logro do reto conseguido.

Lección número uno.-
          Teño que reconocer que sentín ahí un momento "desterro-abandono":  sabendo que o resto ta atrás  eu deixeime levar aproveitando unha situación da marcha. Con lágrimas invisibles desexaba, de corazón, haber entrado xunto con eles, en medio de os auténticos, dos que chegan con calabres, con caras desfiguradas, con dolor nas posadeiras, cheos de fame, cheos de suor, buscando un sitio pa sentar, mirándose con a complicidade dos loitadores  e con un brillo nos ollos que falaban en verso par da arte maior. Pero esta vez fun eu o imbécil, o mono, o absurdo,  o frustrado  que chegou diante dos mais, cando son os mais, os que veñen detrás de tí ou os que se perderon no monte, os que realmente te poden necesitar. Gran exemplo recibín de Orbeatis, que nos dobla a todos (a todos) en resistencia, forza e velocidade: "eu quedo con Santiso que ten calambres", dixo en un momento da guerrilla. Queda demostrado que o que chega diante non é por que ande mais que os outros ese, realmente, é o gañador en incosciencia e en descoñocemento das situacions en ruta e que aproveita os medios técnicos que son os que realmente axudan en estas situacions; o resto é palabrería de revista barata plena de tontería frustrada de neurora solitaria completamente drogada. A os colegas non se lles  deixa solos, para demostrar ¿que?: nada. Todos andamos mais ou menos,  pero si eu me vou diante non lle podo botar a man nunca o que ven mais atras.  Él pódenos necesitar a todos ou nosoutros todos a él: o contrario é inconscienda envolta en papel de lixo de "miseria deportiva".  A competición faise en circuito organizado entre xente que compite, fora de alí non teñen mais sentido estas peleas  que "satisfacer", na maior parte,  complexos mentais de cabezas frustradas. As medallas xa tan todas ganadas. Non sei ainda como entrei en ese xogo, lamentoo moito. Última vez.

Lección  uno:  aprendida.
Fin lección uno: e sigo.

  O ratiño, a visita a Clara e a sua amiga a Rubia, burbuxeantes as duas,  no Muiño de Meira acompañados de unhas tapiñas que nos souperon a jloria.

O fin:
           Quero reiterar o agradecemento a Luis de Lugo por habernos convidado a este bonito día, a o Clube Ciclista Meira por toda a sua aportación e os chabales dos vehículos e como non, as princesas que taban esperándonos en cada control con o millor dos seus sonrisos que foron o auténtico segredo para poder rematar felizmente un proxecto así. Gracias a todas e a todos.

E así rematou un día facendo btt long travel  de confraternización que non esquenceremos por muitos anos que vivamos, e ¿quen sabe? se tamén mais aló, pois este foi un día que conta e contará por sempre.


Deixo para o final os protagonistas, por ser o os auténticos activistas de ese día:

Asistencia: Sandra, Sonia, Rodrigo, Javier, Sonia e Sandra (si, son as mismiñas do principio, pero merecen tar nomeadas duas veces, como mínimo).

Ilustres participantes e confraternizados en ruta:

C.C.Meira: LuisdeLugo, Roberto, Luis, e Jesús.(Salvo erro ou omisión)

Clube Ciclista Internacional  de Riotorto (o de clube ciclista en tramitación), viñeron todos: Paquitohernandez. ;-)

Independentes: Homeda29 e Vigoríxida8K. (Non lembro nomes de pila).

C.C.Correcamiños: Alex030295, Santiso, Orbeatis,  Sharkbiker, Agpardo e Butelobike; amigos para siempre.

Escea de tenrura: Sharkbiker os coñece ben, nos soio de visita.

______________________________________
Mención en prensa el 19 de Octubre de 2.010
Enlace: http://elprogreso.galiciae.com/nova/65167.html 
 _________________________________________________________





A ruta:
Creada por: LuisdeLugo
Grabada por: Santiso
IBP: 207 // 140 Klm // 2236m.Acumulados // 11:30 HT // 2:30 HD.


23921

lunes, 4 de octubre de 2010

I Quedada CC.Meira. Parte II



Anterior ...
Outros cerraban aquí a sua etapa pa acompañar a ríxida e o seu piloto no resto do viaje. O resto continuaríamos hacia Castro por un recorrido tamén  moi divertido de camiño vello combinado con sendeiro.

PARTE II

En este tramo e donde Santiso se encrestou de forma desmesurada e a sua roda, ou diante de ela seguiu o imparable Orbeatis, os outros tamén nos deixámos levar por o remolino "da cabra" hasta que os continuos tirons e arrancadas de esta provocou que parte dos que, sin querer, tomaran aquela dianteira fixeran outra grupeta de ritmo alegre pero más contínuo.

     Así que o lío, sin mala intención, taba armado. En Castro facía falta avituallar e repoñer líquido e sólido pois xa levábamos unha tridigital encima e aquelo en vez de amainar poñíase mais doente; pero como non alí taban de novo os vehículos da asistencia ademais da escea tenra do día; os nenos de Sharkbiker que acertadamente se acercaron hasta alí para ver a papá: o seu héroe en acción. ¡Preciosa escea ollada  por unha nai contenta!. Abraiado quedei o tempo que me respingaba o serrañon mentres a cariña de unha nena con o mellor dos seus sorrisos e unha mirada de ánimo se me dibuxaba no medio do pensamento, desplazando, por un momenTo, todo aquelo.
          Partimos todos xuntos das proximidades da saida do pobo e a altura do manicomio non tarduo "o de sempre" en dar outros tirons, estes asistidos por a grupeta dianteira hasta que nas proximidades da primeira rampa da pista  Orbeatis comunícanos que se queda, decide baixar para acompañar o home que lle empezan a dar os xa previsibles calambres.
      Pouco despois o grupeto de catro dividiuse en dous de dous hasta que Sharkbiker enlazou con o que iba mais atrasado. En eses momentos a noite víñase encima e xa era necesaria a provisión de luces por o que a organización, sempre perfectamente situada tíñanos a bolsa preparada para facer a instalación. Unha parada cortiña e seguimos, sairan diante  Luis de Lugo e Butelo; atrás ibamos o trío Sharkbiker e Homeda29"; en un repecho quedo solo atrás; de repente comenza unha baixada de camiño vello pedregoso e con a Francesita desbocada paso os dous o tempo que aparecen tres cas traidos da man do demo onde, sin parar, houbo que tirar das técnicas de disuasión perruna. O chegar a baixo da costa e sigo o track que me dirixía hacia o Sendeiro da Zúmara cara a Castro de Rei e noto que a miña conversa non era seguida por ninguén. Fago unha paradiña pero o frío e con aquela humedade do entorno decido deixar a espera e continuar aqueles mais de oito kilómetros sin mais compañía que a Francesita e o Orejón facendo uso xa da iluminación. Un entorno precioso, pero que en aquela soedade vese de outra perspectiva e "das ferro" ainda que non queiras. Fora alí onde a imaxinación lles xugara unha mala pasada a dous acompañantes meus meses atrás, creeron ver ó mismísimo lobo; así que para evitar falsas ilusions baixei dentes e apretei o que puiden.  A pedras e os paus saían espallados das rodas e ese era o único son que se percibía, por dentro ruxían mais. De vez en cando unha brisa fresca dáballe peor ambiente o asunto. Hasta que pasando unha vella casa abandonada ...


O grupo na Plaza de Meira.
By Orbeatis. Fotógrafa: Sandra


A última parte de esta crónica AQUI

Boas noites.
28836

domingo, 3 de octubre de 2010

I Quedada CC.Meira. 140 Klm de confraternización.

        Convidados por Luis de Meira xuntámonos antes das nove da mañá 13 beteteiros; sete do clube Correcamiños, catro do CCMeira e dous independientes para percorrer un track que nunca antes fora feito por bicicleta algunha na sua totalidade. Cada corredor depositou o que estimou con roupas para cambio por mor de non clumplirse as privisions meteorolóxica, ademais de  todos os enseres para a iluminación nocturna para aplacar as seguras tinieblas.
         Con algo de retraso tomamos a saida dende a plaza cara a Mosteiro donde pouco despois taría o primeiro e completísimo avituallamento da xornada. Logo tomamos cara a Mosteiro, Pol para despois comenzar o primeiro "porto" e de súpeto encarar hacia Lugo pasando por o entorno da Meda e aproximándonos os Lagos de Teixeiro; ahí dous adiantáronse para aprovisionar mais pilas que logo farían falta para os outros protagonistas da xornada; os Sistemas de Navegación (GPS). Sin entrar en detalles, algunos viron troncada a ruta por equívocos, señales movidas e historias que todos sabemos que ocurren e que cada vez fan mais imprescindible a este compañeiro de ruta; sobre todo en estas de grandes kilometradas  que non sabes cando te podes quedar soio, e o que é peor, non sabes en donde. 
         En Lugo o punto de encontro era no Palomar en donde faríamos o segundo avituallamento do día ven resguardados no rocódromo; o único que votei en falta foi tomar un cafetiño antes de remontar  a ruta cara o Fluvial e que pasaría por Pena Rubia. Este tramo foi dos mais divertidos con multitude de sendeiros facendo as delicias da Francesita. Xa pasaban duas horas dende o último e moi ben planeado aparecía outro avituallamento donde algún  con bici completamente ríxida deu por cumplido o seu obxetivo de 70 Klm e decidiu facerla dende unha prespetiva mais cómoda. O resto continuamos hacia Rábade facendo relevos en cabeza e mantendo, hasta ahora, un ritmo moi adecuado para ir todos xuntos.Como os kilómetros e o tempo pasaban taba prevista outra pequena parada para repoñer líquido e algún comeo algo sólido. Outros cerraban aquí a sua etapa pa acompañar a ríxida e o seu piloto no resto do viaje. O resto continuaríamos hacia Castro por un recorrido tamén  moi divertido de camiño vello combinado con sendeiro.

Acabas de leer a parte 1; a parte 2 publicada AQUI

As fotos pincha aquí.

Boas noites.

O foro.-

 23686

viernes, 1 de octubre de 2010

Grandes Filosofías sencillas.-

      Una vez le preguntaron a un gran hombre que era lo que a él mas le sorprendía de la humanidad. Y ese hombre respondió:

       "Los hombres que pierden la salud para juntar dinero y luego pierden el dinero para recuperar la salud y que por pensar ansiosamente en el futuro olvidan el presente, de tal forma, que acaban por no vivir ni el presente ni el futuro, viven como si nunca fuesen a morir, y mueren como si nunca hubiesen vivido ".



Impresionantes palabras.

Boas noites.
 23610

Camiño Inverno. Día 1.

  Sinopsis:  Camiño de Inverno.-  Ponferrada - Compostela. En catro días transcúrre porque 5 provincias e 2 comunidades en un trazado sufici...