miércoles, 30 de junio de 2010

La Ópera nació por el pueblo y para el pueblo.-

No tiene desperdicio....!!!! Disfrútalo!!!!. Está montado con una calidad y sensibilidad exquisitas.

"La ópera nació por el pueblo y para el pueblo, es un arte culto pero para el pueblo y además compuesto poro gente del pueblo. Vamos a comprobar como a la gente le encata."
Eduardo Solano
Gerente Asociación G.Amigos de la Ópera de N.(AGAO)

Está grabado el día 10 de mayo en el Café Iruña de la plaza del Castillo.


Boas noites.
20144

martes, 29 de junio de 2010

Via XIX - Queizán- Camiño Santiago - Lugo.

Salida Chanqueira a las 4.40 "la tranquila".

3 Queizaneses 3: Gonore, Tasicefran.

La ruta



Discurre en un 90% a la sombra de carballos y no se corre más de 1Klm. seguido bajo el sol, ideal para tiempos estivales. El recorrido ha sido creado por Butelobike y es parte de la SF X y parte de su propia cosecha; muy bonito con paso por lugares y poblaciones con encanto. Llegada a Lugo a las 21.00.


La ruta en wikiloc.


Frase del día.-
=============
El silencio y un piiii de Gonore.


Bo día.


PD:
A las ALUSIONES sobre la ruta a Queizán es muy muy bonita, muy apta para todos los públicos con dificultades técnica baja y física media (+50Klm) con el aliciente que todos son viejos caminos bajo sombras de carballos, a veces túneles vegetales. Agua y barro ni mencionable; lo único el cruce de un río pero se badea sin problemas o sino lo pasas por la orilla, hay piedras de caminante.

lunes, 28 de junio de 2010

Mountemplaria III.- Un día que avanzamos hasta el Medievo.-

(Tubeless)
Agradecimientos.-

Al Excelentísimo Ayuntamiento de Ponferrada representado por su máximo dirigente, para mí un viejo conocido y, sobre todo una gran persona; imagen de buen madatario y representante cercano, D.Carlos Riesco. Que nos adelantó que Ponferrada será candidata al campeonato del Mundo de Ciclismo en carretera 2.013. A las diferente concejalías de Turismo, Cultura y Deporte por la concesiones y colaboraciónes. Al club Rutas del Bierzo por tener un día este sueño realizable y por todos los trabajos los que se ven y los que no se ven. A todos los que participaron por hacer ese sueño realidad. A mis conocidos y más “allegados”, todos ellos mis ídolos, por hacer de este día un día que cuenta .




Participación.-

Mas de doscientos inscritos; pero ¡que gente!, antiguos compañeros de rutas y batallas y otros que conocimos en este día. Toda gente selecta de este mundo del ciclismo de montaña, ¡que participación!, lo de menos el número, lo importante la buenísima calidad de partipantes, de lo conocido puedo confirmar buenísima gente. En la mayoría de las rutas las personas son las que eligen participar en la ruta; la Mountemplaria es ella quien elige a los participantes.


La ruta.-

Es la represenación clarísima de lo que significa ALL MOUNTAIN en su vertiente más radical y con el ingrediente de largo recorrido muy técnico. No soy un amante de los datos técnicos, aunque en esta hay que evidenciar el altísimo IBP: 238,
y destacar que ninguna otra ruta organizada, que yo conozca, no consigue este escalofriante coeficiente con sus 74 Klms de recorrido; lo que pone de manifiesto su dureza. Nos deleita con lo que realmente nos gusta, larguísimos singles tracks, tanto en subida como en bajada; zonas trialeras, enmarañados descensos entre arbustos y vegetación; y sobre todo inmensos y bellos paisajes al final de largos ascensos.
No voy a seguir escribiendo sobre una ruta que tengo memorizada por sus dos ediciones anteriores y que me tiene hechizado de principio a fin. Sólo quiero destacar la buenísima labor de mantenerlo vivo y practicable como lo vimos, suelo en magníficas condiciones;
La Putaparió monumento nacional. El marcaje de ruta impecable, el justo tanto en cantidad como en tamaño de indicaciones, impecable.(Foto putaparió By Nacho CCVillalba)




Sensaciones en ruta.-

La he disfrutado como nunca, en cada edición esta percepción mejora. El conocido recorrido convierte cada tramo en improvisada sensación, al finalizar las subidas infernales bajo ese sol que siempre acompaña la satisfación es mayor; después de cada descenso y zona complicada la adrenaliza es mayor. La primera parte la pasé acompañado de Butelobike y Sirius; luego hasta el final seguí con el compañero incombustible JR-Pillarno. Grandes protagonistas de estas sensaciones eran los magníficos avituallamientos y magnífica y elegantemente atendidos; era como llegar a casa y tu madre ofreciendote comida, bebida y una sonrisa plena. Bellísmas.


Felicitaciones.-

A todos por realizarla, es una prueba muy dura; a Susana por ser la primera mujer en terminarla y a Ráfagas por ser el primero en llegar, un crack!.


Post Mountemplaria.-


           No quiero alargarme, pero como comentaba con mi amigo, este año la ruta quedó en otro plano; al final de la tarde la recepción en el Castillo y la cena medieval que pudimos deleitar con una auténtico evento medieval hecho para los participantes y acompañantes haciendo con ello el colofón a un día impresionante. Nos han conseguido sorprender e impresionar a todos. Tanto que algunos no salíamos de nuestros asombro. Allí no faltaba de nada: atención exquisita, ninguna jarra ni jarro estaban vacíos, a pesar del empeño de alguno en conseguirlo; aire libre, ambiente selecto de caballero y damas medievales, musica en directo que formaban el alma de la cena. La comida tremendamente acorde servida en tazas de barro y como plato una gran bolla de pan. Potajes, carnes, y el postre fué la bomba.
Contínuas respresentacines a cargo de bufones, malabaristas acompañados de “verdugos”, personajes deformes, bailes durante la cena, contínua animación de cuentos, algunos al revés, y de nuevo la esencia de la Mountemplaria, los participantes como protagonistas únicos del evento, por que no debemos olvidar que todo esto ha sido hecho para ellos(nosotros) y sus acompañantes. Un evento único de incalculable valorcultural, y sobre todo emocional. Nos lo hemos pasado de maravilla, de pm; algunos todavía no volvimos de aquel hambiente del medievo de final de batalla victoriosa. Será difícil de superar.


After hours.-

Por si la cena y todo su espectáculo hubiera sido poco la organicación tuvo a bien regalarnos invitaciones para un conocido local de la Ciudad. Al final emprendimos la noche cargada de risas y ocurrenciasen bañadas en buenísmo humor fruto de un día espectacular. Al final de la noche, o principio de la mañana, no quedó claro emprendimos la búsqueda de Tacirupeca, buscamos y buscamos y no apareció con lo que nos fuimos recogiendo cada uno a sus aposentos. Ahora entiendo por qué no aparació la buena de Tacirupeca; el motivo no fué otro que nos dejamos acompañar por un importante artífice de todo este cuento que ya es un clásico: el Lobo.



En difiniva creo que días con rutas como esta hace que cada vez nos juntemos los que amamos este fabuloso deporte, participantes y acompañantes, y eventos así evidencian que el ciclismo de montaña más que un deporte es ya un estilo de vida.


El video de Pedro.-
Buenísimo!!!

III Mountemplaria (26-6-10) from Pedro on Vimeo.

By Pedro; Publicado con permiso del autor.

Un video "on board" de Wisopp por la senda de los monjes hacia Montes; tiene dos frases memorables.

By Wissop: publicado sin permiso del autor, donde hay confianza ...

Las fotos de Pantany-; creo que recogen a la perfección los mejores momentos  de este gran día. Pincha aquí. Las imagenes expuestas en esta entrada son de su propiedad.

Boas noites.



PD: Sólo un toque de atención a esos que se "les caen" los envases y envoltorios; ¡¡parece mentira!!
19985

jueves, 24 de junio de 2010

Diploma a la Convivencia a T.-


            Ayer a T le concedieron en su clase el Diploma a la  Convivencia por saber convivir impecablemente entre todos sus compañeros. ¡¡ME ENCANTA!!. Creo que es el mejor reconocimiento que puede tener, no solo un alumno, sino cualquier persona en esta sociedad crispada y llena de prejuicios. Es  el mensaje de confianza que hace que cualquier padre o madre puede tener de esa persona a la que has querido dedicar tu vida y lo mejor de tu  tiempo y, sabes, que eso es lo que debes de seguir haciendo. No sabía que existía esa condecoración, si condecoración, por que me parece muy importante; mucho más que la mejor de las calificaciones en cualquier asignatura que es lo que solemos exigir por vivir en este mundo de compety.  Realmente la calificación que a cualquier padre y madre le gusta saber de su hijo es esta:  es saber que detrás del notable de mates o del bien de Lingua e sobresaliente de Plástica o del  Notable general, hay algo más grande que se está formando: una persona, y en este caso una gran persona. Creo que es algo que en cualquier curriculun se debiera pedir; calificación en Convivencia, y vas tú y enseñarás:  Matricula de honor con diplomatura.

         La convivencia, que fácil y que difícil de mantener  en todo momento, sobre todo en este mundo que  hacemos estresante y  precipitado con absurdas prisas y  apuros; en donde es imposible estar conforme con todo el mundo. Saber ser abogada  hasta en las causas perdidas, sabiendo comprender y calmar al culpable y, algunas veces, haciéndole reconocer. Eso es ejemplar.

        También es cierto que si hay alguien en este mundo con derecho a ese premio es T, sin duda alguna.  Lo bien que sabe “capear” los temporales y las reprimendas que en momentos oportunos, pocos,  son necesarias  para corregir actitudes o hechos reprochables; mientras muchos se alterarían y protestarían echando más leña al fuego, ella sabe escuchar, digerir y aguardar ese tiempo necesario para que eso se asimile, todos nos tranquilicemos y vuelva la calma a bordo; luego continúa un  trato afable y  el carácter amigable y hostil que antes de la reprimenda, un carácter que la define.  En otras ocasiones  de crisis o tensión, en donde muchas y muchos, incluyo adultos, se pondrían histéricos e históricas ella mantiene una calma propia sólo de esa abuela tranquila que siempre sabe que, al final, todo sale bien; incluso en “situaciones al filo de lo imposible”, ¡que situaciones!, jajajja, pero que bien me lo paso con ella, jaajjaaja

         Quede aquí mi reconocimiento y admiración a T, esta persona con la que comparto los buenos momentos de mi vida. Este diploma, aunque para el año no se lo concedan en el cole, para mí  lo tendrá  por siempre. Que no lo pierda, cosa que confío que nunca ocurrirá. No cambies. Ah! En caso de no haber conseguido los objetivos que pusimos al principio de curso, por esto, habrías ganado igualmente esas vacaciones prometidas.


¡¡Enhorabuena diplomada!!!


Un bico de teu pai.

PD: Ah! Onte tamén, no escenario do teatro de Meira, vinte como no teu medio natural. Moi ben, perfecto!!!  Sigue así.

19780

lunes, 21 de junio de 2010

Desafío SPB 2.010




17 Mártares Courelianos 17: Maestro, Mtr.Potasio, Marín, Furon, Gemelas, Marta, Snaucer, Ancas, Lucho747, Villa, Choren, Camilo, Prieto, E’anda_luz, Lobillo, Combat24  e o incombustible Picos.

Agradecementos: Marín, por a búsqueda, levar todo o peso da organización, exploración e coordinación; e incluso por ter sempre algo mais gardado. Furón e Maestro por  as labores exploración e traballos de confección do evento. Camilo: por a magnífica asistencia con o furgón, sempre atento. A Casa da Bouza, por o magnífico trato e hospedaxe. A Marta: por o que dixo o Maestro. E a todos por facer posible que esto comenzara e concluira así creando un día memorable que conta.!!

Preámbulos: O sábado comenzaba xa divertido, colocando a bicis na furgoneta e preparando material para posibles incidentes, preveendo os provables mais fatales.  A semana foi un ir e vir de mensaxes, chamadas, disgustos, gustos, recollida da roupa para coordinar e informar de todo.

Partida e chegada: O sábado As 16.30 tába o primeiro grupo listo para partir con o grueso da caravana hacia o Courel en coches, furgón e diligencia o resto faríao mais tarde. A chegada a Paderne xa nos presentaba como son as comunicacions e os reducidos espacios que se manexan en esa zona, non sobra o sitio e para moverse hai que tomar medidas e a forza para subir é fundamental; dudábamos se os que quedaban darían con o sitio. Rápida hubicación e baixada a Seoane tomar uns refrixerios e rápida volta para a cena.

Cena e velada:  O ambiente de divertimento caracterizou todo o fin de semana pero na cena intensificóuse mais con momentos de desternillamento, incluso antes dos chupitos.

Quero aquí destacar a magnífica atención, o profesional servicio de esta casa rural A Bouza de Paderne que nos hospedou e acolleu. Un lugar recomendable con unha cociña caseira e con estilo. As estancias impecables combinando modernos diseños con nobles materiais. Todo exquisito e adornado con unhas atencións extremas que nos fixo sentir muy agusto, en familia. Gracias a Marta a sua nai e a a sua aboa que nos entretuvo no fin da tarde, ainda que non quedou claro quen entretuvo mais a quen.

  Despois da cea  pasaríamos a sala en donde se proxectou un reportaxe emotivo que  Marín creou agradecendo a Mtr.Potasio e Maestro  a sua labor en este mundo do MTB que serviu de semente para estos bonitos eventos. Incluso se presentou o que podería ser o Desafío 2.011.

Previos: Amenceu cediño, algunhos as 7:00 xa taban mirando o día por a parte de fora. Sol espléndido. Despois de un rico almorzo, e sin prisa,  preparámonos  para comenzar a ruta. As 9.30 tábamos en marcha despois da foto de grupo en  Paderne que se brindou a facer a lugareña.

A ruta: O terreo do Courel é para ir moi atento o chan. O chan de lousas que en sitios de sombra tan húmedas fan auténticos zonas de resvalamento que en eses casos e millor desmontar. Eso caracterizou os pasos por as zonas de sombra e que xa nos avisaba nada mais comenzar. ("Orgasmo  extasiado") Dende Paderne chegamos o Camping por un sendeiro vello con zonas de paso complicadas ou imposibles de ciclar que tuvemos que  librar facendo cadeas humanas transportando a bicis. A partir do camping comenzaríamos outro tipo de terreo que nos poñía en aviso do que nos presentaría o día: unha contínua adaptación os distintos paisaxes, diferentes sendas,  e infinidadade de terreos que se irían sucedendo e creando tramos perfectamente diferenciados. Así chegaríamos a Ferreirós de Abaixo ("Mulleres e champagne que mais se pode pedir") para continuar en torno o Lor; un senderiño recientemente recuperado.("Ahí vai c'a taquilla pa As SanLucas") Chegaría a hora do gran avituallamento e continuaríamos por esa senda de sombra hasta comenzar a subida o colososo do día. Unha subida larguísima por pista, as tres da tarde e con un sol de xusticia; en ese tramo pasou de todo a todos("...por agua, eu aviso ahora, alí arriba non hai nada; ¿Explícome?"). A chegada a Pía Páxaro foi un momento desexado e celebrado, era subida o cumio da ruta. Foto do grupo e rápido para baixo ainda que as vistas dende alí eran para quedarse a vivir, a brisa fría espavilounos. En un momento tábamos no Campa da Lucenza e encarábamos a Devesa da Roguiera para cruzala, un entorno de vexetación sin igual que moitos penssamos en voltar para percorrer a pé; tremendo tesouro de vexetacion e lugares do paraíso para deterse a contemplar. Despois do avituallamento da tarde empezaría o fin de festa con o tremendo, seguro e rapidísimo desceso para voltar o camping, felicitacions, alegrías e exaltación de doce horas facendo MTB de gran nivel, en todos os sentidos.
Posterior baño no río de todos os miembros, a auga tampladísima, e volta  pa a casa.

Incidentes: O lugar préstase a averías e pinchazos por o que se recomenda ir preparado, cousa que este grupo soupo e sabe facer maxistralmente. Pinchazos: Mtr. Potasio, Lobillo con cambio de roda completa, Furón, Maestro, Villa e Ancas, axuste puntual na Francesita na sua zona0 e bastantes calambres de diferentes miembros do grupo na subida o Pía Páxaro, algunhos tuveron que ser contrarestados con pasión, sufrimento e medicación para alcanzar a cota. Momentos de dolor mezclado con tristeza que soio podían aplacar o valor e o sacrificio.

Pois así se cerrou e conclui  un desafío que nos puxo a todos o límite e fíxonos ganar un punto mais en esa autoevaluación, e sobre todo un desafío que nos xuntou, si cabe, mais a todos pero que nos deixou exhaustos o fin de un límite ainda descoñecido.

Fíxose por que non sabíamos que era imposible.


Bo día.


martes, 15 de junio de 2010

Al Paramo. Un mítico K2.-Ruedas.


(c) Santiso


=========================
     Chanca..: 7
     Páramo..: 1
 
=========================


7 Edurneiros 7: Albarro, Butelobike, Bajadolo, Jose_, Epic y Mavagali.


La ruta: una cordada única hacia el Páramo.


La salida fué a ritmo de ascenso a ese "K2" mítico de la provincia lucense. El grupo iba haciendo "relevos" hasta el primer reagrupamiento en la Fervenza esquivando en el camino los árboles tirados, hubo que parar un momento por pinchazo de la pitón; le rígida americana le estaba haciendo pagar su reciente infidelidad.

 En la Fervenza el plan era sencillo, recibido el parte meteorológico de la montaña y analizada la situación se sentaron las bases para que el gran montañero hiciese cumbre en solitario.

Dos sherpas Jose y Mavagali (encantado de conocerte, muchacho) quedarían en ese campamento 1; su trabajo llevando al grupo hasta ahí había sido impecable, aunque su retono al CB sería accidentado. Los cinco restantes estaban en perfecto estado y con ganas de seguir.

 Ahi sería Albarro el que mantendría las distancias oportunas creando cordada principal llevándonos en continuo contacto visual; al finalizar su turno seguiría sobre sus pasos. El resto continuó cordada hasta la carretera de asfalto manteniendo distancias oportunas. Ahí, este sherpa que escribe, al no llevar mascarilla, viendo la climatología en la cumbre y , sobre todo, analizadas las reservas de oxígeno y no queriendo retrasar el ascenso emprende también retorno al campamento base (CB) dando señal acústica al montañero principal, al que le desea ¡suerte en la cumbre!.

Desconocía lo que pasaría arriba, momento incertidumbre, programé el Orejón:


Destino: CB
Nivel energía: Eco-mode.

Después del puente de madera del molino oigo a los otros dos sherpas y  Bajadolo me comenta que ellos retornaron desde la  casa cerca de la mítica cumbre, la última casa, no viendo ni rastro del "amigo de  Edurne". Estuvieron mirando, pero nada, no vieron a nadie y deducen que el montañero había retornado conmigo y ahí dan la vuelta. Entendí que les faltó Albarro para coordinar cordada...

En ese momento todos coincidimos que estaría en la cumbre en solitario y un escalofrío recorre el entorno. Intentamos comunicación telefónica, pero deducimos que, para aligerar, iba sin equipo de comunicaciones y,  la incertidumbre se apoderó del momento; pero pronto nos convence su larga experiencia en las alturas, su capacidad de resistencia y, sobre todo, su amistad con la mítica montañera.

Los tres, tranquilamente, hicimos el retorno al campamento base cerrando así otro día de sherpas y montañeros en sensacional concordia. Luego vemos el foro que el montañeiro da señales de vida, todos ya estabamos en los campamentos base.


Frase del día.-(Hoy es: momento del día.)
=========================
En algún momento recordamos aquel gran día en donde todos hicimos cumbre con el creador sin Butelobike, hoy él "pagó" aquella deuda con su destino y en un pequeño ejercicio de imaginación y viaje en el tiempo ahora "él también estuvo allí".

Boas noites.


-------------------oOo-------------------

En esta ruta la Francesita estrenó ruedas (Mavic C.E.7) Fenomenales sensaciones. ¡Que razón tenías Corto!, El mejor cambio. Abandonamos el mundo de la bola y entramos de pleno en las cajas de rodamientos. QDNDS.

Bn.
19349

martes, 1 de junio de 2010

Ruta do Mini.- Transmisión Francesita.

____________________________
En la Chanca.....: 3
En el Mini........: 2
____________________________


3 Chanca tester 3: Albarro y Butelo.-

Butelo se presentó en ropa de calle para ver sensaciones, que al final comentó positivas; despues de unos klms iniciales para su chequeo volvió y el resto continuamos guiados por Albarro por la Via XIX hasta la inmediaciones do Corgo, luego ruta da Bosta, Lagos de Teixeiro, Manglares de Muñiz y vuelta por a Gándara. Una ruta de más de 40 Klm y que en 3 horas se resuelve, y que bien podía quedar bautizada como "Ruta do Mini"; una entretenida y rápida vuelta que mezcla caminos viejos, sendas de ganado, corredoiras y alguna pista rápida. La ruta discurre en un alto porcentaje por caminos, que para este, eran nuevos.


Frase del día.-
===========

Estábamos por las inmediaciones de Teixeiro y vimos un Mini con los cristales empañadísimos, del interior emitían unos sonidos un tanto elevados con timbre femenino.

Albarro: ¡Doelle!
Maismar:¿Paréceche?.


Bo día.

------------------oOo--------------

En esta ruta la Francesita estrenó una transmisión completa, la primera completa.
18813

Camiño Inverno. Día 1.

  Sinopsis:  Camiño de Inverno.-  Ponferrada - Compostela. En catro días transcúrre porque 5 provincias e 2 comunidades en un trazado sufici...