martes, 26 de agosto de 2014

Entorno Parque de Sanabria y Peña Trevinca.-


Tierra y cielo; en medio doble pasión errante. 

Previos.-

Desde unos meses antes se llevaba forjando esta ruta en un lugar, para nosotros desconocido, aunque con una atracción importante: El Parque Natural de Lago de Sanabria y Peña Trevinca.
Imagen capturada de la ruta y su entorno.

La idea surgió del amigo Orbeatis pero rápido asumí como compromiso propio y fué tomando forma al encontrar un proyecto de dos días bien documentado por Pleonjuando en Wikiloc con el que no pude contactar previamente; si bien, sí lo hice con otro componente de una expedición de esa ruta: el amigo berciano Ruso. También hablamos con otras gentes de la zona que conocían su entorno además las advertencias de Nevarada y Portobike que acababan de hacer un trecking con la familia a Peña Trevinca. Todo esto nos sirvió para evaluar fehacientemente el cometido de la empresa y a lo que nos enfrentaríamos. La preparación física y mental era la parte primordial en de este empeño.

En marcha.-

Después de autodescartarse nuestro compañero Vila que, a priori, formaría parte del trío nos dirigimos en coche hacia Lago de Sanabria y posteriormente al aparcamiento del Lago de los Peces para dar comienzo poco antes de las 10:00 de la mañana.

Fueron las primeras pedaladaslas que nos pusieron en alerta del entorno y la influencia de la altitud, una media de  1.700 mts. en la que transitaríamos la mayor parte del día. La respiración y el pedaleo cansino anunciaban una alta combustión y el desgaste físico sería importante, había que reservar.

  La Trialera de descenso hacia el Arroyo de Rio Pedro también nos anunciaba que el recorrido era para disfrutar. Tanto así que ya antes de llegar al refugio todo lo que habíamos planificado, viajado, estudiado y preparado había merecido la pena; llevábamos poco más de 5 Klm.

Luego vendrían kilómetros por un recorrido difícil, que combina caminos y senderos de diferentes magnitudes pero que nos presentaban unos paisajes completamente diferentes a lo  recorrido jamás. Además, la claridad del día, nos hacía lanzar la vista hasta donde se perdía la noción espacio y paisaje, cielo y tierra, luz y cúmulos.

   La bajada del Val del Infierno nos cargó las pilas de adrenalina por esa senda que pone a prueba todos los componentes de la bici y al propio ciclista: muy dura y muy técnica sorteando importantes desniveles donde la trazada confiable era
determinante para continuar el descenso entre infernales bloques de piedras de infinitos volúmenes y formas. Las caras de alegría se alternaban con expresiones de esfuerzo para mantenerte en armonía estilo, velocidad, inercia y  equilibrio.

Terminado este largo orgasmo iniciaríamos un sendero entre arbustos que nos llevaría a un empinado camino artificialmente empedrado que nos incitaba a aumentar la velocidad con aquella aderencia infalible mientras los sistemas de AMORtiguación se empeñaban en mantener la precaria comodidad del biker. Luego comenzaríamos la subida después de Porto por pista de cemento con gran desnivel hasta llegar a la zona de monte donde fué necesario portear para cruzar el collado con las propias dificultades de la navegación variante con GPS a baja velocidad, a velocidad casi de escalada. Conseguida la orientación  adecuada llegamos al punto en donde nos deslizamos por camino hasta Ponte, muchas piedras sueltas y velocidad de descenso importante, por veces casi incontrolable, con lo que toda la preacución no fué suficiente para evitar un pinchazo de la montura de Orbeatis y toda la previsión tampoco valío para provocar la sustitución de las ya inservibles pastillas delanteras de mi bicicleta.
 En menos de 15 minutos y con todo solucionado tomamos dirección a Villanueva (de San Pedro) ahí conoceríamos, en el recomendable albergue O Trisquel, a nuestra persona y personaje del día: Cholo, un gran amante de la montaña y difusor del sentir que esta transmite a quienes la respetamos y queremos. Él nos daría unas indicaciones que nos serían de ayuda y plasmaría en un plano el aconsejable camino a seguir que, "casualmente", Coincidía con el que ya teníamos trazado.

De aquella conversación en aquel lugar acogedor saldríamos pasadas las seis de la tarde conociendo los previstos tiempos de consecución del derrotero si no surgían imprevistos.


Boas noites.
59243

lunes, 25 de agosto de 2014

Entorno Parque de Sanabria y Peña Trevinca.- Desenlace final.

El admirable coloso contempla.

En Marcha.- Parte final.

Una ciclable subida de 7 klm. nos llevaría hasta el Pico Maluro, otro lugar en donde la noción de vista y espacio se confunden y pueden hacerte sentir volar mientras te agarras con fuerza al manillar. A partir de aquí nos sumergimos en un sendero de montaña de difícil ciclar por las contínuas raices, piedras y rotos que contínuamente provocaban ese pedaleo complicado y marrullero, con salto, re-equilibrio, golpe de manillar, toque de hombros y  vuelta al  pedaleo que nos llevaría hasta el Lombo de Roncín a partir del cual debemos de portear por la revirada senda de montaña hasta librar un desnivel que una casual caída lo haría incontable.
 El calzado propio para montañismo es, para mí, el más adecuado para estas zonas; me infunde seguridad cuando hay que caminar y acompañado con los pedales de plataforma con púas, sin anclajes, aumentan mi confianza en los descensos sobre la bici o si hubiera que abandonarla precipitadamente.

En estos momentos ya usábamos la navegación por estima facilitada por los pontones que marca el sendero y que nos llevaría hasta Peña Trevinca, el pico más alto de la ruta. Las vista desde allí son colosales y adornado con un atardecer claro dibujaba unas bellas sombras sobre todas las colinas, valles y picos que divisábamos: embrujador.

Pasaban ya de las nueve de la tarde, quedaban 12 Klm, comenzamos el descenso, siguiendo el track, monte a través hacia el Valle del Tera. Al final,entre matorrales, rocas e infinidad de piedras encontramos el camino con los tranquilizantes pontones que nos servirían de guía para recorrer el lunático paisaje del valle. Las estrellas confirmaban nuestro rumbo hacia la salida de aquel ya telúrico lugar; el silencio era tan intenso que molestaba y no era perceptible ni el sonido de nuestros propios pasos; la oscuridad lo absorbía todo, todo salvo la luz de nuestros focos. El final de la ruta parecía más
inalcanzable que el pasado; aunque no olvidábamos que todo llega.

El lugar definitivo que me hizo sentir casi "en casa" fue al encontrar la "Y"  que nos traía de nuevo el Rio Pedro y el sendero de la Cuchilla que habíamos abandonadonado muchas horas atrás; ya sólo quedaban 5 Klm. hasta llegar al aparcamiento.

Evitamos subir a la bici, aunque no siempre lo conseguíamos; se trataba ya de asegurar la llegada las horas no importaban y lo único era mantener el paso firme y no perder la senda que nos enviaba hasta el final, hasta la llegada, nuestra añorada meta: el aparcamiento del Lago de los Peces.

Al fin llegamos al punto de partida, allí el coche constituyó el paraíso más grande y deseado de las  interminables últimas horas en donde las dudas querían también tener su protagonismo entre la invulnerable certeza de que aquello era posible y lo habíamos hecho real. Ahora sí: ya estábamos en casa.

Incidencias.-

-Pinchazo rueda trasera Orbeatis. Solución: cambio de cámara y continuar.
-Aflojado de tornillo del basculante Cachena. Solución: sacar tornillo largo, aplicar líquido fijador (en porta-lapicero de Sara como porta-herramientas de Orbeatis) y reapretar.
-Desgaste precipitado pastillas delanteras Cachena. Solución: sustitución por semi-metálicas.
-Malestar estomacal de Orbeatis desde antes del paso del Collado hasta fin de ruta. Solución: ser da Fonsagrada e aguantar.

Frase del día.-

Maismar: deixa de mirar o trevello; encara pa enfilación e busca os pontós.
Orbeatis: ¡home xa!, vou que logo non vexo a bicicleta como pa atopar os paus.


Conclusiones del día después.-

Este día es de esos en donde te das cuenta que lo que trascenderá es lo que la cabeza dicte y lo que se debe de re-ordenar dentro de ella es el mensaje, siempre el mismo mensaje: podemos.

Los conocimientos de navegación, las clases de montañísmo, el imprescindible entrenamiento físico tanto de fuerza como de fondo y equilibrio de toda una buenísima temporada sin lesiones ni incidentes, los conocimientos mecánicos adquiridos durante tiempo, la revisión de componentes de la bici, la preparación de la ruta con sus rumbos, planos, direcciones, alternativas, topónimos, localidades, terrenos, pueblos, los refugios, arroyos, lagos, etc, no hubieran servido de nada si la compañía elegida para todo esto no fuese la
correcta. Orbeatis fue durante las largas horas de  transición, el imprescindible e invulnerable elemento no combustible de todo ello; su sensatez, su prudencia, su preparación y su previsión hizo que esta aventura, llevada al límite en muchos momentos, creara un soberbio día amparado siempre bajo el manto de la tranquilidad  practicando lo que más me gusta: bici-montañismo de largo recorrido con final feliz.

Así se crea un día como este; un día ¡que cuenta!




Fotos Maismar. Actualizados.

Fotos Orbeatis.


Powered by Wikiloc


Boas noites.
59304

martes, 19 de agosto de 2014

Rock & Track.-



Siguiente entrevista con motivo da XV edición da Marcha ciclista  S.Froilán que se celebrará en Lugo el sábado 27 de septiembre. Esta vez o presidente do Clube Ciclista Burela, un clube amigo.

Encontramos este biker, presidente e mecánico en plena faena montando a dirección de unha Kona ríxida de coor medio marrón na tenda de bicicletas que rexenta preto do porto de Burela.


CCC-Raro ver esta bici por aquí.

Jimi Hendrix-Ainda é mais raro, últimamente, vela co dono po lo monte...

CCC-Este home, co que leva sido no montainbike da provincia, ¿foise diluindo ou apretáronlle o cavicorno?

JH-A este home pasoulle como o meu ídolo da guitarra: tuveron o seu momento cando sacaban tracks e temas a esgalla; tantos que nos mismo non éramos capaces de recorrer os primeiros nin de asimilar os acordes dos segundos, non había tempo material de reproducir todo o que grababan.
    Todo eso tiña que ter un desgaste que había que pagar, ahora son momentos de axustes.

Foto: Zagato.
CCC-¿Haberá algún miembro do Clube Ciclista Burela na marcha do San Froilán?

JH-Raro foi o ano que non houbo algún enviado a ruta da capital. Este ano non ha ser menos. O noso pesar soe coincidir o fin de semana da excursión do clube con esa data pero ainda así sempre se persoa alguén, ainda que sexa pa comer o pulpo.

CCC-É curioso que o primeiro track dixital publicouno un miembro do CCB.

JH-Grabouno e publicouno Zagato, era a súa época dorada. De aquela grababa os waitpoints das fontes, das cascadas, das capelas, cruceiros  e todo canto había no contorno... e con foto de todo.

CCC-¿Volveremos a ter, do gran ídolo explorador, algún outro long track?

JH-Ha ser mais fácil que o ídolo da guitarra publique un long play...
pero seguiremos atentos. -Baixando a kona do banco- Esto xa vai.

CCC-Bien axustada, xira perfecto. ¿E ese outro ruidiño?

JH-A él gústalle así. :-)


Boa tarde.


miércoles, 13 de agosto de 2014

Entre lucidez y subrealismo.-



Entrevista, con motivo de la XV edición de la Marcha de S.Froilán que se celebrará en Lugo el sábado 27 de septiembre, a un buen amigo del Club Ciclista Correcamiños y asiduo asistente:


CCC- Muy buenas Pedalini.            

Pedalini- Muy buenas, aunque el día esté nublado aquí en Miño.

CCC-Susiño, son as 4 da mañá e esto é a Rua Nova...¿votámoslle outra? ... veña empezamos ¿que opinión te merece que el Club cambie el trazado de la ruta cada año?

P- favuloso,  en todas las ediciones los participantes tenemos la oportunidad de conocer una zona nueva del municipio ¿Hay  este año?

C- A ver home atende! ¿non sabes que fabuloso é con b?
 
P-¿e ti pensas que son horas de facerme esas preguntas?
               
C- esta caipirinha ten mais azucar c'as outras.

P-non sei, a miña finou, voume.

Boa tarde.

------oOo------

Su respuesta después en directo:

jajajjajajajajajajaj Miro, lo tuve que leer 10 veces...... gracias jajjajajajjajajajajajaj ESTOU NA REFLEXION

Nos seguimos viendo.

sábado, 8 de marzo de 2014

I Ruta dos Lobos. Grabación e inspección ruta B.


Frenos, dirección, ruedas y templanza.
La ruta B.-

A pesar de mi baja forma física he disfrutado de la bici como ya hacía tiempo que no me ocurría. A día de hoy y con mi entrenamiento de un día o dos, como mucho, a la semana, es la opción que hoy elegiría para plantearme gozar de un entorno inigualable como el que pudimos recorrer hoy por los caminos, senderos, sendas e, incluso, algún offroad por los montes de Fonsagrada. Eso sí, los caminos y sendas son tremendamente técnicos y requieren de esa concentración que hace realizar ese esfuerzo extra para que no te bajes ni aunque notes que cruja el pedalier y sientas  como que la cadena se estira. Hay desniveles que aparentan infranqueables pero poniendo el orgullo en cada pedalada evitarás no tener que poner ese maldito pie a tierra que tanto molesta. Otras veces, incluso, hubo que llegar a bloquear completamente todo el sistema de amortiguación para encarar ascensos entre el fango y el lodo provocados por las recientes lluvias; pero el orgullo es el orgullo: y bajarse no es una opción. ¡¡Luuume!!


 Los descensos deben de ser encarados con toda la entereza que merecen, no puedes dudar: algunos te pueden llevar muy abajo. Es de vital importancia que no tengas que cuestionarte el estado de las pastillas, el sistema de frenado si está revisado, dirección ajustada, ruedas ajustadas, (¿que te voy a contar?) hay momentos en que plantear esto puede ser tarde o, peor aún, estéril: y estas al borde.

Pueden parecer vanidosos y engreídos estos comentarios de subidas y bajadas  sobre una ruta que llaman la B de la I ruta dos Lobos; pero quiero con esto transmitir que es un trazado pleno donde las previsiones, el equilibrio y ese punto de fuerza te harán disfrutar como nunca de un track que a penas llega a los 25 Klm y que discurre por unos parajes en donde hasta el  mismo lobo puede pensarse dos veces llegar ahí; créeme que no exagero; nosotros no lo hemos visto. 

Remato con la conclusión que comenzaba: la ruta B de la I Ruta dos Lobos del día 6 de Abril en Fonsagrada entiendo que es un trazado idóneo para aquellos que sólo podemos entrenar 1 día a la semana pero donde la diversión está asegurada.

Enlace a todas las fotos del día. Actualizado.


Boas noites.
57534

domingo, 12 de enero de 2014

Un domingo entre os Anguías de Portomarín.-

20 homes con 19 bicicletas.


Os Anguias e outros animaliños.-

Según os avisos que viñan a través do grupo da Mona BTT o día e a hora sinalados iban ser domingo as 9:30 e o lugar o mítica Ponte Vella. Una ponte romana que recientemente foi reformada de tal maneira que non lle gusta como quedou nin os de aló da ponte nin os de esta banda e, nin siquiera, os que fixeron a obra.
A idea era facer unha pequena xuntanza de confraternización con a excusa de mostrar algunhas corredoiras próximas a estas Terras do Miño, facer un bo fin de ruta e un xantar. O final alí nos presentamos 20 homes e 19 bicicletas que trouxo como consecuencia que Nevarada (Meu) marchara para a casa antes da saída.
 Houbo gratas coincidencias como a de Guntinbike, que facía tempo que non rulábamos xuntos; entre os mais achegados e coñecidos taba Ruben, Portobike,  Butelo, Manel, Oscarillo e Poolpi hoxe con bicis de monte e, como organizador da festa, o líacás Matoski.
Os Anguías eran mais de 10, toda unha nube de xente. Xa era a terceira vez que coincidía con estos homes e impresionoume moi gratamente a evolución do grupo tanto a nivel físico como n´as equipacions e máquinas con as que se tan proveendo. Outra boísima característica  e que non se queixan nunca: ainda que sufran para arriba o se descabalguen en baixadas pechas, chova, caian a rolo ... eles ahí van con o mismo bo humor.
 Si non se lles torcen as cousas prevense boas intencions montambriqueiras por  aquela zona de Portomarín: entorno para entrenar e disfrutar  non lles falta. Destacar tamén que, tal vez, todo esto foi inducido por a boa acollida e todo o movemento d´as edicions da Trophy, esa xa clásica quedada creada por Portobike aló por o ano 9 de este século. Taremos atentos a evolución do grupeto  nacido nos "camiños de auga e soños".


A ruta.-

Non saiu nin longa nin dura  pero sí foi divertida para todos e uníu lugares moi frecuentados por os beteteiros da cidade no entorno de Ombreio Infinito: Piligroso, Sendeiro Pilón, Pena Rubia, Silencio, Pecado, Camiño dos Muiños ... e volta a milenaria Ponte.




Climatoloxía.-

Xa se preveía que íbamos ter a súa compaña e consecuente bendición; o primeiro foi-se tímidamente  acercando dándo incluso tempo a sua evaporación pero que pouco a pouco seguiu engaiolando-nos e abrazando hasta deixarnos completamente empapados por arriba e por abaixo. Ela tivo con nos hasta a conclusión da ruta: unha alegría compartir a mañá con tan cariñosa e suave compañeira. De frío naide se queixou, de calor tampouco.


Incidentes.-

-Doble rotura de cadea de "Ropecadeas".
-Unha perdida de aire de outro Anguía.
-Salida de anclaxe de pedal de outro compoñente do grupo de Portomarín.
-Tirons por falta de entreno de Guntinbike.
-Reapriete tornillo do basculante da Francesita.
-Apretón con salida precipitada de carreiro, escondite improvisado e inmediata evacuación en ruta de Portobike.



Frase do día.-

Despois de 15 minutos de espera:

- Debeu ser o chuletón da vaca de onte.



Boa tarde.

Maismar.
56876

Enlace o resto de fotos. Actualizado.



sábado, 11 de enero de 2014

Castroverde; intención de un sádado 11/1.

9 Correcamiños 9
La salida y sus adeptos.-

Hicieron la prueba del 9: Agpardo, Lopess, Santiso, Albarro, Acapafon, AlbertoR, Alberto, MiPichin y Maismar.

Según lo wassapeado a las 10.00 estábamos preparados para tomar la salida hacia un destino conocido por todos: Castroverde.
Allí también coincidimos con los incombustibles ciclocrossistas Poolpi y Oscarillo del CCM que iban a hacer su salida de mantenimiento por carretera; la nuestra era de iniciación. Sobre todo para algunos que retomamos la asiduidad a este mundillo en un estado de mayor libertad pero de igual vacío.

La ruta.-

Aunque el destino era conocido el itinerario fué un improvisar entre:
  -coge por el Camino-, -ahora tira para a dereita-,   -Santisoooo: "a la otra derecha"-, -momento Paipai: ¡era pa ahí pa aaahí!; non pa ahí-, -deberíamos habernos metido por a pista-, etc, etc. Todo ello tomado como estos bien avenidos saben tomarse los asuntos que riquieren de tanto rigor: con la mejor de las sonrisas, risas hasta llegar a momentos de inevitable incontinencia.

 Vista en el mapa la ruta parte de la ciudad por el Camino de Santiago dirección Castroverde dibuja una amorfa figura en donde el destino se quedó en sólo una intención y el discurrir por el mapa fué un contínuo norte-sur sin ningún sentidiño. Lo cierto es que el objetivo personal de hoy era aproximarse a la treintena de klms y la línea de ruta pasa de los cuarenta de los cuales hubo una gran parte no ciclable debido a caminos cerrados o inmersos entre os toxos que aumentaban la velocidad de circulación, pero sólo la sanguínea.
Al final llegamos todo el grupeto junto a la ciudad a una hora muy prudente para ir a la ducha. El momento Rubia y Clara quedó para otro día con llegada más tempranera, rumbo más certero y menos incontinencia que nos permita, incluso, llegar a Castroverde aunque con el mismo e innegociable ambiente en ruta.


Incidentes.-

 Acapafón: Salida de cadena hacia los radios. Montaje y a seguir.

No pinchó nadie ;-))


Climatología.-

  Salimos con 9º y la mañana nos daba una perfecta acogida. Iría subiendo la temperatura al sumergirnos por el bosque. Ella no vino, Él tampoco; ni se les esperaban.


Frase del día.-

Debido al discurrir moderado se podría concluir que no hubo ni un momento de silencio en las más de tres horas. Las conversaciones versaron desde: los orígenes del universo hasta: el final de muchos matrimonios pasando por la legislación para el transporte de bicicletas o los concursos de tontos: ¿ahí gana el último o el primero? ...

Pero con la frase que me quedo es esta:

Santiso: yo de potencia siempre estoy bien. :-))
Acapafón: Si tuvieras la mitad de cerebro que de potencia ...

risas, muchas risas ...


Enlace al resto de fotos.-

Boa tarde

Maismar.
56788

Camiño Inverno. Día 1.

  Sinopsis:  Camiño de Inverno.-  Ponferrada - Compostela. En catro días transcúrre porque 5 provincias e 2 comunidades en un trazado sufici...