viernes, 26 de junio de 2009

Farra fawcett. El despertar.




Reina del nacimiento de pensamientos inconfesables. El angel de Charlie y de todos.

D.E.P. +


3077

Mickel Jackson. Adios al rey del pop.



El sensacional e incomparable Rey del pop. Descanse paz.

Billie Jeam, a primeira vez oino en unha discoteca no Barco de Valdeorras con Monchito, Enrique e Recamundi; ¡como soaba!

D.E.P. +
3077

90 Minutos con GRAN IDEA DO MAESTRO.



Seis: Maestro, Marín, Snaucer, Fer e Isma.
Salida por os montes de Ombreiro dende a Porta de San Pedro, empezámola guiada por Marín a un bon ritmo cochiquero. Logo empezou a costa de Villa e ahí cada un foi como e por onde puido. A volta típica dos jueves, pero o ir con tempo gañado o maestro ingeniouse para facela mais redonda.

A volta foi por o paseo de Ombreiro e por os sendeiros de pescadores rente o Miño pasando por o pino esculpido en horizontal por Butelobike.

Ahí foi onde Isma rompeu a patilla do cambio e tuvemos que parar para amañar toda a canteira que eso armou. Xa posto o piñón fixo continuamos a volta hasta que a cadea lle deu por subir un piñón e poñerse mais dura e ríxida que os tirantes traseiros e facíase moi duro pedalear en esa situación tendo que ir a bici do ramal. Visto esto aquí foi onde ocurriu a BIG IDEA do maestro envolta en consello "escolar":

- Isma baja el sillín y vas sentado moviendo las piernas.
- Maestro jodeeeer!.- Replica Isma con cara de alumno burlado.

En ese momento pasou por a imaxinación de todos o video tipo "youtube" visto desde atrás de Isma apoyando as patiñas no chan e movendoas, unha despois da outra para darse infantiles impulsos mentras avanzaba; claro, para completar a escea, nas baixadas tería que levantar as perniñas e con elas no aire faría os los descensos a todo dar.


Quero dar as gracias a Snaucer por tar cerca de mín en ese momento e poder apoyarme en él, sinon da carcajada que me saliu e o ataque de risa a punto tuven de caer bici. Todos comenzamos a rir tanto que a poco mais e debemos detener a marcha por completo. A escea foi de histeria humorística colectiva que, en aquel momento, pensábamos que non tiña fin. ¡que jartaa de reirnos!, que medraba máis ainda cada vez que o Maestro intentaba convencernos das bondades de su BIG IDEA.

Foi moito.

Bo día.
3077

miércoles, 24 de junio de 2009

Un deporte ágil, limpio y ...


Quote:
Originalmente publicado por Rx8 voladorrr Ver mensaje
Muy fácil seria entonces para cualquier organizador, hacer cualquier Marcha.
Pero os pongo una pregunta......si tu GPS se estropea en el camino, tiene algún problema y deja de funcionar......te caes y lo rompes....etc...etc....como prosigues la marcha ????

Mi estimado RX8:

¡¡Claro!! De hecho y gracias a los GPS se están organizando muchas quedadas, se pasan el punto de encuento y el track y no necesitan nada más; y por allí no se va a notar ni que estuvieron (me refiero al medio ambiente). Con esto podemos recorrer lugares preciosos (La Bella Asturias, el Gran y Templario Bierzo, el Infinito Caurel, Recónditos Ancares, ...) que algunos antes ni conocíamos y nos encaaaaantan. Tampoco quiero que se me entienda que las quedadas vayan a sustituir a las marchas, eso jamás; ambas se complementan a la perfección, y las marchas son necesarias para todos, implican muchas más cosas; eso lo sabemos.


Roturas me dices mi estimado RX8: y ahora te pregunto ¿y si se te rompe el eje pedalier, o una cubierta de lado a lado o la llantan en una piedra bajando ... como sigues la marcha compañero? evitar y prevenir TODAS las averías aún es inevitable y nos puede pasar a cualquiera; de todos modos espero que en la caida sólo se te haya roto el GPS, eso se soluciona fácil, ¿a que sí?. Tambien decirte que la rotura de un aparato de estos sí es posible, pero vienen bastante preparados para impactos, lluvias, etc, etc


Mi ánimo, por Dios, no es crear polémica ni malos rollos con esto eh!, ni mucho menos; simplemente planteo la cuestión por lo que considero BIEN DE TODOS, participantes y organizaciones y hacer de este deporte el deporte que seguro será un deporte ágil, limpio y de gentes que amamos, amaremos, cuidamos y cuidaremos nuestro entorno.

Que tengas buenas noches Gran Templario

Tú y todos.
3058

Con alguna propuesta.

Para evitar toda la ya clásica polémica despues de casi todas las marchas y para dejarnos de marcas, manchas, cintas y demás; tendríamos que pensar TODOS en proveernos de un pequeño sistema de posicionamiento global (GPS; Global Positioning System en idioma inglés), y dejarnos de vivir en los tiempos de las señales de humo, los cartelitos y flechitas. Sería tan fácil como que a los inscritos se les provea del track y los puntos de encuentro y todo solucionado.

El precio de mi propuesta, para entendernos, viene a ser menor que el coste de un sistema de tracción normal (cadenas, piñones y catalinas). Luego, esto te sirve para las rutas y muchas veces te puede quitar de más de un susto, o incluso te puede hasta salvar la vida ¡que te voy a decir! que seguro tú no sepas del asunto.

En Portugal, en este tipo de rutas llevan más de una década haciéndolo, y digo Portugal, simplemente, por proximidad geográfica.

Y ya que estamos construyendo, sugerirles a esta organización y a todas las organizaciones de este tipo de eventos que en la hoja de ruta impriman el perfil con los puntos de avituallamiento y, como mínimo, dos teléfonos móviles y uno fijo para cualquier eventualidad y tranquilidad del participante. Y no me vale lo de "no hay covertura", cada vez hay menos lugares sin ella. Esto creo que no es tan difícil tampoco. Quiero agradecer a Cortomaltes y a Morfeus(foro bierzorutas) el cederme amablemente sus números.


Bueno, pues ahí quedan mis propuesta constructivas, para participantes y organizaciones; creo que todo es sencillo si lo hacemos entre todos.
A ver si el próximo año la MONTEMPLARIA es la primera Gran Marcha si marcas, sólo la que deje en nuestros corazones, tan buena como la de este año.

Hoy toda la tecnología se está haciendo cada vez más intuitiva y menos "técnica"; y sino, siempre tendrás al compañero de al lado (tu Sherpa mismo) que te ponga al día. Además soñar es libre estimado RX8, todavía es libre, y sin esto no avanzamos.

Boa noites.

3044

lunes, 22 de junio de 2009

Discurso graduación de T.

La pasión debe continuar.

Hoy es un día importante: el final de un ciclo para comenzar una tercera etapa en tú educación que influirá en tú forma ser y pensar; será dejar atrás actividades y juegos para emprender otros distintos. Pero... ¿por qué te llenaron tanto aquellos?, ¿por qué te tenían tan entretenida o entretenido?. Te traigo la clave: la pasión y el empeño que ponías en ello; esa pasión por lo que haces no debes de perderla por muchas fases que cierres y por otras tantas que emprenderás.
Hegel decía: nada grande en el mundo se hace sin pasión.
Para poder explicarte lo que quiero decir por pasión te traigo una experiencia a modo de cuento que me ocurrió en una marcha en bicicleta de montaña:

Era una bajada de camino de tierra con mucho barro, las ruedas todas cubiertas, la velocidad de bajada ... bastante alta, luego se entraba en un terreno más rápido aún, sube la velocidad, un desnivel hace despegar la ruedas del suelo; en aquel momento noté que iba .... "algo pasao" pero bien, iba volando no se podía frenar ... , el aterrizaje era pista húmeda sin peligro aparente, el fango saltaba de las ruedas haciendo una astela por detrás y por delante, de repente una curba cerrada a izquierdas y con mucha gente que lo custodiaba; oí chillar, chillaban mucho .... "frenaaaaa", "paraaaa", "¿donde vaaaas?", "Va pasado..!!", "ya no para, ya no para", decían todos. Toqué el freno, entonces ambas ruedas derrapaban; mientras oí una voz de niño, una voz, no lo ví, pero era la única voz que sonaba, aunque débil era la que yo oía y silenciaba todas las otras, una voz que anhelaba un momento de acción, que deseaba lo que nos gusta a los niños, “pasión e ferro a fondo”, "a todo dar y sin frenos", para él era su momento, el rato que estuvo esperando toda la mañana, ese derrape que cientos de veces soñó hacer con su bicicleta de ruedas ya gastadas y nunca le salió; ¡Dios!! era aquello que tanto entrenaba: "Salir lanzado del cruce en bajada, coger velocidad, sair volando y aterrizar derrapando de las dos ruedas a haciendo un tremendo estruendo, era eso que tanto había soñado. Aunque él no iba en esa bicicleta ÉL ERA EL PROTAGONISTA, porque era su derrape.

Por eso yo sólo oi una voz:
¡DALLE, DALLE, DALLE, DALLE, DALLE, DALLE, ¡COMO DERRAPA!, NON FRENES, NON FRENES MAIS,!!, AHÍ, AHÍ, AHÍ, AHÍ, DALLE, DALLE, DALLE, DALLE, DALLE......

Al final salí de la curba, sin consecuencias, aunque creo que alguien me ayudó; tal vez una voz cargada de esa pasión.

Esto es lo que quería transmitirte, lo que me gustaría que presidiera todo aquello que emprendas; esa pasión que seguro te ayudará a hacerlo todo y a vivirlo todo con plenitud.

Agradecer a todas las profesoras y profesores su labor, a las madres y a los padres sin los cuales no hubiera sido posible y a vosotros por hacerlo realidad día a día, momento a momento. Y recuerda: hoy comienza un nuevo ciclo, ¡que sea pleno y que cada día .... cuente!.

Boas tardes.
3006

domingo, 21 de junio de 2009

Montemplaria 2.009

Agradecer a todas esas personas que han dedicado su domingo a servir a todos los que hicimos esta Montemplaria 2.009; ellas (muy lindas todas) y ellos te hacían sentirte como cuando llegas a casa, tanto que creo que me enrollé demasiado en las paradas; cada vez que llegabas a los repletos avituallamientos ofrecían todo cuanto allí había además de su gran y buen humor envuelto en la mejor de sus sonrisas. GRACIAS sin vosotros no hubiera sido posible. La organización, un 10 en todo, conocimiento y actitud.



Esta Montemplaria, la he disfrutado al 110%, desde la primera subida al Acebo hasta el final y, como muestra de ello, la divertidísima entrada a todo dar (como comentó recunco) que me "marqué" al entrar en el castillo, jajajaaja jajaj, la verdad es que llegué muy bien, muy contento. En esta ocasión quería disfrutar de un recorrido trazado por gentes de gran conocimiento en gustos btteros, en las las subidas largas la francesita ponía su ritmo cansino, en las más trialeras intentaba no fallar en la elección del trazado y las bajadas uummm, que gozada en todas ellas, "la puta parió" ¡que disfrute!.

Muy buenas también por todas las atenciones en la cena a los compañeros de mesa y los que se acercaban por allí (RX8, jajajjaa) que me hicieron pasar una buena velada.

Korto, pues yo pregunté por tí, pero me dijeron que te habías ido a cambiar, comentaron que llegaste muy bien. Morfeus, gracias por la compañía, la ruta hasta Rimor se hizo muy agradable. Astorgano, para el año que viene seguro que la disfrutas por ambos.

Pumuki, el detalle del arreglo del pinchazo me hizo sentirme protagonista de aquel momento, ah! da saludos por casa.

A todos gracias por hacerme pasar otro gran día que ¡cuenta!.


Bo día.

PD. Siento lo destumpjumper08, recupérate pronto compañeiro. Saludos también a "mi grupo perseguidor" buenas gentes del C. D. C. TREITOIRO que durante toda la ruta fuimos jugando a policías y "pirata", jajaj muy entrenido.


2996

martes, 16 de junio de 2009

Desafío 2.009



As xentes:
Ante todo agradecer a todos o haber tado alí e a impagable colaboración da xente do coche escoba, que fixo que todo fora algo mais ledo e os avituallamentos foran un dos momentos mais esperado de cada subida. ¡Que rico taba o bizcocho!. Uuummmm!!




A cea:
Todo mui rico e as risas e divertimentos presidiron toda a velada; do que naide quedou convencido foi o que foi da galiña. Dixo o galo: ¡co boa que era!

A ruta:
As veces as rutas pensas que con saber os desniveles, cantos picos ten, onde tan, as baixadas, os IBP's, e incluso a meteoroloxía, se chove ou non chove ... e toda a mandanga de datos técnicos xa tes bastante para poñerte a rodar con a moderación ou a tolería que sacas de todo aquelo; pois non, as veces hai detalles engadidos que a empeoran, ou milloran, cando te pos a rodar. En este desafío creo que o estado do terreo, a contínua humedade e o un contínuo tropical e empalagoso calor empeoraron os datos de partida. Aquela herba tan húmeda e "pegajosa" que humedecía as zapatilla de por a mañá e ocultaban a zorra aqueles paus escondidos que a mais de un deitaron provocaban que foses moi en tension. Logo cando se iban desaparecendo as herbas pasamos por aquel terreo duro e resvaladizo que combinado con a pedra de lousa ainda aunmentaban mais esa tensión individual e colectiva; pois facíache ir temblando tanto por tí coma por os mais que te rodeaban. Os que iban diante por as que se podían atopar e os que iban detrás por as que tu viche e eles ainda non pasara.



O final:

A niebla, a humedade e ese tempo húmedo e tropical non nos avandonou e tuvo pegado a nos todo o día. Pois ainda así e con este escenario quedaron momentos de moitas risas, moita melaza e bon humor hasta a última pedalada.

Gracias por facelo xuntos, esto será un día que conte e non esquenza.

Bo día.

As fotos da cea.
As da ruta.
2836

lunes, 15 de junio de 2009

lunes, 8 de junio de 2009

Desafío 2.009

El amor de un padre:

El hijo le preguntó a su padre, 'Papá, formarías parte del maratón
conmigo? El padre respondió, sí'
Fueron al maratón y lo completaron juntos. Padre e hijo fueron juntos a
otros maratones, el padre siempre decía 'sí' a las solicitudes de su hijo
de ir juntos en las carreras. Un día, el hijo le preguntó a su padre, '
Papá, vamos a participar juntos en el 'Ironman' ' El padre dijo sí
también.
El triatlón Ironman abarca 2,4 millas ( 3,86 kilómetros ) nadando en los
océanos, seguida por 112 millas (180,2 kilometros) de carrera en
bicicleta, y terminando con 26,2 millas (42,195 kilometros) de maratón a
pie a lo largo de la costa de Big Island. IMPRESIONANTE!!!!!!



Si tu puedes, yo puedo. . . . . wow!




Se trata de pasar un día, se trata de hacerlo juntos.


¿Queda alguna pregunta sin resolver?.


Bo día.
2720

Quiroga - Caurel; Mes que un club.




Compañía de la mejor la que nos juntamos en Quiroga, ¡que buen viernes y sábado!; serán esas 24 horas que siempre guardaré en esos buenos momentos que todos tenemos; risas, buen rollo y encantado de conocer a gentes que estando en el mismo club non había tenido ocasión de compartir una vivencia de este estilo que es lo que realmente hace grande a un club deportivo; además un club que tuve la ocasión de comprobar que es un club íntegro y conocedor de los gustos y prefencias de sus gentes volcándose en detalles que muchos pueden calificar como lógicos pero para mí son los grandes detalles que unen, todo ello gracias a todos los que forman el club y que colaboran codo con codo para que todo siga adelante pero en especial a ese hombre que con sus comunicados nos tiene al día y que coordina desde una ruta MTB como a 14 individuos, cada uno con sus manías y preferencias; un urra por Lagarto Berto y su buen hacer y su saber estar en todo momento. Quede aquí mi humilde agradecimiento y reconocimento de su gran labor.

Rutaza de fondo tanto físico como de moral por los bellos y para mí desconocidos parajes do Caurel. ¡Que bonitos senderos, caminos, lagunas, montes e moreiras. HEMOS SUFRIDO, sobre todo yo al llegar arriba con Orbeatis y con aquel frío (5º) comenzar a granizar con una intensidad y fuerzas que parecía que se clavaban en la piel como balines. El refugio que nos dió aquella máquina de escavar fué como un abrazo cálido que me cogió a punto de tiritar; luego la siguientes bajadas hasta la laguna fueron de auténtico dolor, sugfrimiento y sacrificio de esos momentos que piensas "quien cojones me mandará a mí meterme en estas historias", que manera de padecer; encima me imaginaba aquello sin frío y con algo de fuerzas y sentía una tremenda frustación no poder disfrutar aquel territorio ideal para la francesita y sus formas; me acordé de agpardo (es tu terreno natural compañero, pero volveremos). La comida en el mesón da Seara fue el regalo de los dioses en aquel infierno de frio y dolor; justo al salir de allí prefiero omitir aquí mis derroteras intenciones; más tarde ya recuperamos sensaciones y calor y veía la situación de otra forma comenzamos a percibir las posibilidades del entorno, ¡menos mal!. La bajada final hasta Quiroga, aunque por asfalto, se encargaron Zalozzr600, Santiso y Orbeatis de hacerla emocinante en medio de aquella agua que no sabías se venía de arriba o de abajo. Bueno, me enrollo gracias a todos por hacerlo tan dibertido, presentarnos o Caurel y, sobre todo, por acercarnos un poco más.

Boas noites.



P.D. Volveremos!!.
2700

jueves, 4 de junio de 2009

Ruta da bosta pequena o revés.

Foto: Clarita del martes (By: Santiso).

Hoy con Albarro hicimos la memorable ruta que siempre suele hacerse al derecho pero que esta vez decidió el gran explorador componerla en el otro sentido para darle un criterio más veloz, de hecho se recorren los 28 en apenas dos horas a velocidad de palabra y entretenida conversa; hoy no estuvo Clarita o, al menos, no la vimos. Contábamos que apareciera Ella pero tampoco vino, nos aseguró que mañana vendría; ya no sé cual de las dos me inspira menos confianza, yo las sigo esperando, lo peor es que ambas saben que me gustan.

Boas noites.




2658

miércoles, 3 de junio de 2009

Ruta Ceao.


¡Que rutaza nos preparó Santiso entorno al Ceao! Senderos a la sombra, congostras de vaqueiros y todo a "1 paso" de aquí


La Exploration Shadow Santiso Experience

La primera foto. El ya solicitado vadeo.






Os capos!! en esta.





2625

Camiño Inverno. Día 1.

  Sinopsis:  Camiño de Inverno.-  Ponferrada - Compostela. En catro días transcúrre porque 5 provincias e 2 comunidades en un trazado sufici...