O Xistral, a crónica.

Xuntámonos once: Zagato, Jimi Hendrix, Wissop, Pepeval, Catacranw, Sirius, Jose Ramon, Genar e Piñón. Do que non recordo o nome era o rapaz que tiña previsto deixarnos cerca do Pau de Vella e así fixo.

Se a ruta foi maXistral a compañía superou todas as espectativas de cordialidade, saber tar, ir preparados, confianza, coñecemento, interés por o outro, miradas complices e sobre todo bon humor para manter un ambiente alegre. A pesar de esto houbo momentos de especial dureza e as veces sufrimento, que a diferencia dos alegres contos, cada un gardaba para sí.

Os comenzos sempre son duros e chegar o Pau da Vella, ainda que "suavizado" por Jimi Hendrix xa poñía en aviso do que podería ser o resto ainda que esto como era conocido casi pasaría desapercibido se no fose que pa chegar arriba xa contábamos con duas incidencias mecánicas y unha parte do grupo, sin guía topográfica, optou por tirar por unha dereita equivocada e o resto continuamos o percorrido probocando primeira e única espera para forzar un necesario agrupamento. Reagrupados abandonamos o entorno baixo do mitolóxico lugar atravesando o monte baixo e os pastizales usando os sendeiriños marcados por o gado, en algunhos casos, e en otros trochando monte a través por aquela vexetación baixa que permite unha ciclabilidade sempre en tensión e equilibrio hasta chegar as primeiras e cortas baixadas onde se van probando a eficacia dos frenos. Despois de numerosas cancelas dos novos e modernos pastizales en donde o primeiro abría, deixaba pasar o grupo e logo deixaba cerrado; así durante un longo treito. O sistema era fácil e foi rápidamente asumido e todos participamos na inevitable ceremonia de paso. O ritmo era muy adecuado e levadeiro por todos tanto que xa se notaba un bo ambiente de campaña entre risas a bromas mentres o terreo comenzaba a empinarse e do facil discurrir dos prados a serra íbanos mostrando as primeiras pendentes que inevitablente había que avanzar con ela po lo ramal. Eran tramos cortos, en algunhos casos, hasta chegar as pistas que nos levarían o cume da serra, ainda que mas que cume parecía un moustro de moitas cabezas que se defendía da invasión dos indefensos poñendo niebla moi fría mezclanda con un forte vento que nos sitios ausentes de abrigo inclinábanos a todos en busca de un equilibrio casi perdido. O ritmo de subida era cansino e o terreo traccionaba moi mal debido a cantidade de grabilla do soo que en ocasions fíxome poñer pe a terra despois de varios intentos sin resultado; os de diante xa non se vía pois a neboa era espesa, espesa. A partir das primeiras cumes comenzamos a baxada "trochando" cada un por onde puido en dirección a unha marabillosa fraga de carballos, dende arriba e a simple vista parecía imposible que aquelo tuvera salida por ningunha vía. Quero destacar aquí a tremenda labor de os exploradores da ruta, pois as veces os mapas non soio hay que velos hay que intuilos. O lugar era unha preciosidade, un bosque autóctono de carballo que dende séculos se autopoda e autoxectiona creando un precioso entorno natural onde foi inevitable outra foto de grupo. Logo viñeron zonas de sendeiro de pedras moi endureras, moi técnico ainda que axudandonos do equilibrio ibamos avanzando. No primeiro lugar habitado (Xisal coido que se chamaba, lugar de nacemento da Sra. de Jimi Hendrix) decidimos o segundo avituallamieno, era o primeiro de parada larga con amenizaxe de contos. Outra vez tocoulle o "loro" presidir a mesa. Xa quedaba menos para o Viveiró onde mentras unhos facían necesarios axuste mecánicos outros iban proveendose no bar. En esta ruta é moi importante proveerse nos lugares donde se poida porque non abundan. Volta a ruta, os paisaxes iban cambiando hasta chegar o MOnseivane onde o coronar comenzábase a intuir perfil chao da terra que nos taba acollendo. A partir de aquí contunuamos por a ruta do CC.Villalba-as Pontes hasta chegar a Roman en donde unhos e outros nos fomos felicitando en medio de unha alegría que brotaba e contaxiaba os que alí tában e as que foron chegando despois. Unha fabulosa ducha nos daba a entrada as primeiras claras e a unha copiosa cea que se prolongou hasta entrada a madrugada entre risas e alegres comentarios en un entorno que recordaba os Cabaleiros da Mesa Redonda despois de librar a batalla mais longa e dura da sua pasada historia mentres se iban barallando outras de fines incertos.

Gracias a Burelarte por todas as facilidades, furgoneta, os de Casa Rouco por a ducha e por o bo trato, as princesas que despois nos viñeron buscar, Gracias de corazón. E a vosoutros, cómplices da batalla, ¿que quereis que vos diga?.

Bo día e boa noite.

PD. Non sei como quedou que, esta vez, nin o repasei, discupade os erros.

9290