Incidentes: tropezo da Trance na area quedou con as rodas no aire e a bicicleta encima do ciclista; todo esto ocurriu como a cámara lenta/Solución: darlle a volta a todo e seguir adiante.
Calor de locura.
Paraxe: explotacions agrícolas,
Campos de labor,
Viñedos.
Animal: Burros aparellados, - Xunguidos lévanse ben, pero ceivos sin nada para facer sempre están a pelexar . - Dixo o dono.
Plantas: Freoxao, viñedos.
Para Lembrar: acollida de Xoaquina e o equipo do parque de Bombeiros de Pinhel donde, sin ser albergue, acollen o peregrino.
- Boas, dixéronnos en Información de turismo que aquí era o albergue.- Lle dixen os bombeiros da oficina e un de eles me responde.
- A informaciôn é certa mais nâo é precisa; isto não é albergue mais acollemos o peregrino que o necesite.
Moito me gustan estas ocurrencias dos portugueses.
Cadeliño manso de Aldea do Rei, era tímido e non se achegaba.
Plantas: viñedos, olivos.
Lembranzas do día: vellos camiños empedrados estilo romano.
Residêncial Dom Donis. En información nos dixeron que non había albergue de peregrinos pero ahí faríannos precio especial, así foi. Aquí pediron o certificado Covid Europeo, o da Xunta non valeo. Por Portugal o tema de albergues non está mui extendido por este camiño. Supoño que con o tempo se irán facendo.
Gracias a que levamos a tienda de campaña poderemos solucionar problema de hospedaxe ainda que sabemos que a acampada libre en este pais está prohibida pero vamos preparados para solucionar esto, ou eso penso.
Chegada a Trancoso, castelo e muralliñas da cidade; digo muralliñas porque eu son de Lugo. Ruas da parte vella.
Esta é a ruta que víña buscando, ten de todo, un soño de travesía.
curar os catarros e gripes. Tamén os usan para siropes, mermeladas e licores.
Animal: can ceibo aplacado con arrumacos e boas verbas. Viña bravo de carallo as 6:30 da mañá; meu probe.
Plantas: Salgueiro, frutales e pinos.
Lembranzas do día: sendeiros estreitos en baixada entre viñedos. Pendientes inhumanas por carretera. Acollida de Clara no camping de Lamego: un paraxe a carón do santuario da Virxen dos Remedios con vistas espectaculares. Espacios de acampada en terrazas tipo Machu-pichu. Espectáculo!!. Momento chill-out.
Paraxe: viñedos, estamos na Rivera do Douro. Carreiros empinados e empedrados tanto de baixada como de subida. Quintas.
Animal: conductor grúa que non cedeo o paso.
Plantas: viñedos.
Lembranzas do día: subida dende Peso da Régua a Fontelas: 1 klm subindo escalons, as rodas iban por a parte lisa e de seguido outro klm mais de asfalto; téñense ganado ofrecementos a moitos santos con moita menos penitencia. ¡Meu Deus! Os veciños confirmaron que o suelo antes era de terra; non o quero imaxinar pero quedou claro que calquer situación adversa é susceptible de empeorar.
Baixada empedrada a Ribeira de Seromenha
cruce da preciosa ponte e subida hasta Martir, o nome xa o dí todo. A temperatura vai millorando e permite ciclar a tarde. Boísima idea de Keiko de coller un bungalow para hoxe aquí en Amarante; fai falta descanso.
Incidente: reaxuste de freno Antenitas en Bike Zone de Guimarâes; bos profesionais.
Seguimos con sellados automáticos.
Paraxe: abandonamos os viñedos e adentrámonos en zonas de ciudades e poblacions importantes.
Animal: domesticados, con correa e sin ela; gatos de cidade: observadores e escapistas.
Plantas: mais de cinco en algún edificio; pero normal é que tuveran duas ou tres plantas por bloque.
Lembranzas do día: Acollida no Camping Municipal de Braga. Xusto a entrada. O paso por cidades como Guimarâes e Braga fan lembrar os orixes ancestrais de este pobo. De aquí parte a Vía Romana XIX que tamén vai por Lugo. Pasamos por Morreira, nome que me lembra unha canción portuguesa e o seu 25 de Abril.
Incidente: seguimos sellando: as rodas en automático as credenciais dos peregrinos en sitios escollidos.
Paraxe: hortos, terreos de labor e bosque europeo.
Animal: o polo do Rte. Constantino, da carcasa saiu aquela sopiña que me reconfortou a alma, do caldiño un sabroso arroz e do resto ¡Que estofado!
Plantas: nos hortos había de todo, hasta pexegueiros, perales e manciñeiros bravos. Nos bosques: carballos, piñeiros e, incluso, ocálitros.
Lembranzas do día:
Aquela sopiña de polo con sémola do Rte. Constantino de Rubiâes servido por Andrea que nos falou en un castellano moi de Valladolid.
- O frango ¡Que sabor!; Lle dixen.
A temperatura xa é axeitada. Estábamos rodando as 15:30 e aguántávase ben.
Cruzar a Ponte de ferro Internacional de Tui é unha experiencia que poucas veces se vai a repetir na vida de un home subido a sua bicicleta vindo de cruzar o Norte de Portugal: ¡Momentazo!
Recepción no Convento das monjas por Maite; ven podería ser a nai superiora pero a cousa aquí debeu ser por aposición: ten pinta de que a oración a practicou pouco.
Despois da ducha recuperadora tomar unha 1906 despois de vir de beber as Super Bock é como sair do instituto e ir estudiar a Coruña. Son outras materias.
A cidade de Tui ben merece visitiña con mais calma.
As cenas con comidas rehidratadas, que iban de respeto, son un gran invento. Cómodas de preparar e con sabor.
Tui - Plaza do Obradoiro en Compostela (sobre 140 klm do tirón).
Xoves: 19/8/2021.
Diana: 5.30
Saida: 7.30 Puido ser antes pero o sacar unha
bicicleta cerrouse a porta do
convento e non podíamos entrar por a outra. Moitas pedriñas tirei a aquela festra donde estaba a última peregrina que quedaba dentro: unha hora despois abriu.
- Oía ruido pero pensé que era el viento.
- O vento ... -pensei para min-
Caldas de Rei: 14.00 Xantar e seguir. Despois habería que descansar, o camiño facíase duro.
Chegada: 18.00
Incidentes: a porta que se pechou no alvergue, mala elección do xantar, albergue que xa non recibía no Monte do Gozo, era tarde, a cociña xa non daba ceas ... ingredientes de final apoteósico. Era de esperar, nada é fácil cando o obxetivo é próximo e, total, a aventura parecía remada.
Paraxe: Terra de Rosalía de Castro, viñedos emparrados, campos de maiz, outros terreos de labor, a Galicia coñecida.
Animal: tres gatiños do último bar antes de chegar o Obradoiro.
Plantas: moito maiz se sementou este ano ...
Lembranzas do día: ver o mar foi un momentazo, eu hasta fun mollarme na auga salada.
Redondela. O mar.
A chegada o Obradoiro foi un sinfín de sensacions donde a gran velocidade pasaron os cerca de setecentas vivencias nos outros tantos kilómetros recorridos. Había que saborealo a pé. Non foi fácil de asimilar pero xa estábamos ahí, obxetivo cumplido no tempo previsto; sabíamos que era posible pero confirmábase que non foi fácil e momentos de dudas témolos todos. Ainda así aconsello e animo a recorrer o Camiño
Emparrados.
Torres é un Camiño a Santiago diferente mais próximo a unha aventura que te pon o límite que a un peregrinaxe o uso; pero ide preparados, moi preparados, pode pasar calquer cousa ...
Ah! E si me preguntas si volvería a facelo a resposta é un rotudo: SI VOLVERIA, mañá mesmo.
Foto: Brais. A cámara ten soio "olliños" para él. Mateo, Manolin, eu, Lucho, Pepín, Dioni, Brais. Po lo chan: Pepe e Picos.
En algún domingo de aqueles promovidos por a ansia de neve ...
Moi aproveitable para a práctica do MTB esta mañanciña por os montes de Penarrubia que amenazaba choiva e viña en paralelo as prediccions meteorolóxicas que voltaban a ser soio falsas amenazas e prediccions sin fundamento científico: nin unha gotiña caeo para, po lo menos, xustificar o porteo do timado chuvasqueiro.
O ascenso o xeodésico discurriu mais en busca de neve que en aforrar camiño de chegada e pouco despois de Penarrubia capital cando atopamos un pradiño que foi a delicia de todos e donde se cubriron os neumáticos e tamen as ansias por o desexado elemento e do que o bon de Brais quixo deixar testimonio gráfico en este video.
Despois de disfrutar e ainda non fartos de derrapes de traseira, de resbalós de dianteira, de bolos de neve, e arrebolos de equino que se marcou algún continuamos viaxe na procura de outras sensacions do blanco elemento.
Foi no alto do xeodésico donde fixeron parte do reportaxe gráfico os compañeiros, esta vez a miña cámara esquenceu o quente.
Sin sabelo ainda iba ser este o lugar de ecuador da ruta debido a acontecementos axenos o cuidado do material e que despois xurdirán, non adiantemos acontecementos.
Dende alí emprendemos a típica baixada por o sendeiro que estaba en condicions delicadas con raices e terreo moi mollado e por esto non fomos quen de coller por o Kawasaki baixando por a pista que presentaba un bo firme e a pesar das pedras soltas incitaba a deixarse levar, habia flow; oíanse berros de disfrute e jolgorio. Ahí todos, ou eso parecía, fomos disfrutandoo hasta que no fondo da baixada nos demos conta que faltaba un. No estaba Manolín, home de carretera metido a monte por invernía e que carece, de serie, de ciertas habilidades que esto require. Unha inquetante espera daba para pensar de todo.
Pouco despois aló asoma un casco e un home baixo él a berro tendido do que se lle entendía ben pouco pero que clarificou o chegar o grupo:
- Caíame o pulsómetro, caíame o pulsómetro, traio o soporte bailando no manillar.
Libres do susto continuamos a baixada, xa sin mais neve que a que quedaba nos bordes do camiño, este era un regueiro hasta chegar o fondo donde se formaba a amplia poza que houbo que badear sin mais consecuencias que os anteriores badeos e que hasta o momento non nos deixaba moi mollados.
Cando xa retomábamos a ruta para recuperar altura oense murmullos no medio da grupeta donde a palabras mais claras eran: "gafas", "200 euros" e "perdeu". Estaba claro: a ruta chegaba hasta alí, Pepe perdeu as gafas e, claro, o ser él andalú decía que non eran ruiñas.
Aló voltamos por os nosos pasos en busca das gafas perdidas. En un principio fomos con cierto incomodo pero entre a empatía, o supuesto valor do botín aderezado con o valor da, despois incumplida, recompensa retomamos o bo jolgorio que traía o grupo mentras o damnificado nos iba contando as peripecias, os compoñentes, os outros cristales de aquelas gafas e tamen o montón das cintas aislantes e pegamentos que xa tiñan encima as patillas que poñían en evidencia a pila de anos da "preciada pérdida" e que a alguns incluso nos traía a cabeza ese home que anda por a nosa cidade con unhos anteollos oscuros todos remendados e tamen, as veces, se fai acompañar de unha videocámara de idénticas condicions estéticas que él simula operativa. Ahí coincidían tamén: ten unha videocámara que soio sae él. Tecnoloxías da cordura ...
Todo esto armonizaba con a baixada do interés do grupo por aquela búsqueda que o final resultou estéril. No retorno fómonos encontrando con outros ciclistas que viñan en sentido contrario e que o desolado perdedor das lentes lles iba disparando a pregunta:
- ¿Vistei unas gafa, vistei unas gafa? .- A resposta sempre foi a mesma.
Despois de rematar o percorrido de volta estábamos no Xeodésico, lugar donde fixéramos a foto de grupo e constituido, para desgracia de algún, en ecuador da ruta.
A conclusión, hasta ahora non escrita, sempre é a mesma: si cae algo de valor de unha bicicleta nunca se encontra, algunhos bidóns da auga aparecen sempre.
A volta desde alí xa foi con mais alegría e menos intriga badeando charcos e subindo o ritmo segun deixou Mateo recollido nos siguientes cortometraxes de boa intención e millor resolución dos cuales quedamos agradecidos. Eso sí, xa non chegamos sequiños e Pepín reclamaba o camiño mais corto para chegar a casa, o quente.
Hoxe amenceu como calquer día de ir a montaña: moi cedo; é a única maneira de ter o día por diante para facer a andaina con tranquilade.
Xuntámonos Pardo, Lopess, Victor, Xaquín e Loba para percorrer o track de J. Armesto por o entorno de Ancares facendo cumio en Tres Bispos e pasando por a Campa de Brego. Unha ruta de alta montaña que con as precaucions requeridas resulta moi entretida para pasar un bo día.
Pouco despois de medio día xa estábamos de volta no Albergue dos Ancares. Ruta recomendable de baixo consumo calórico⌚, cousa que non preocupaba, pero fai pleno en presentación de vistas e paisaxes as tres comunidades colindantes Asturies, León e Galicia.📷 A maior parte do recorrido é por sendeiriño de a pé, recoméndase ir de perneira longa. Fixemos incluso incursión fora de track que artellou un momento aventura-incertidumbre. Comida en Brego a refuxio cerrado na compañia das rubias galegas.
Día que conta e que amenaza con posteriores e esperadas convocatorias.
Pardo tiña todo previsto e xuntou unha grupeta moi ben avenida, e así todo sae ben.
Da casa C.C. Correcamiños o Sr.Lopess fixo de guía aventureiro o de escribano o que escribe.
Gran mañá de MTB de investigación forzada por a ininterrumpible fonte de asuntos transcendentes tratados. Fíxose necerario improvisar atallos despois de autolocalizarnos para aló de Bascuas sin saber moi ben que nos trouxo hasta alí. O cumplimento de horarios precipitou o ritmo de chegada pero sin soltar a conversa sobre temas personales pasados, presentes e futuros que cada un de eles daría para dar a volta por Bascuas duas veces.
Tres bicicletas,
tres.
Tres tipos de suspensión: doble, ríxida e full ríxida,
tres.
Tres diámetros de roda, 26", 27,5", 29",
tres.
Tres tipos de transmisión: 1 plato, 2 platos, 3 platos,
tres.
Pero o realmente triple foi a sensación de compartir tres vellos compañeiros tres horas unha tarde de compadreo con centos de anécdotas e miles de risas, tres mil.
Un placer ¿irrepetible?
Hoxe sí que sí, había que sair: era tan necesario como obligado para os que temos o outro bicho dentro, ese para o que nin queremos vacuna, ese que levamos dentro e nos move: paixón por pedalear e sentir ese aire. Amencía moi oscuro pero non costou nada poñerse a andar, a pesar de que as nubes impoñían temor pero o final nada, unha gotiña que tiñas que correr para collela; nin se sentíu. Puido ser a saida do ano, a deseada; eso sí en solitario e cumplindo. Xa na chegada e de lonxe saludei a Pablo, un Correcamiños con o que compartimos gustos de modalidade, foi efímero o momento pero quedará como compañeiro do día, eso sí na lontananza. Seguramente haberán mais saídas pero seguro que non se agradezan tanto pois esta era a mais desexada.
Octeto ben avenido.
De esquerda a dereita: Tino, Jesús Seijo, Marcos Espiña, Alberto, Miro, Oscar GD, José Carlos e Oscar...
Convocatoria.-
Concurrimos a proposta de Bike Stop para facer unha saida con duas convocatorias: unha as 10:00 dende sede central e outra as 10:15 n´os columpios das Gándaras. Por proximidade fun a segunda e alí chegaron, hasta aquela, unhos decoñecidos Tino e Oscar. Puntuales apareceu a outra comitiva con Alberto, Marcos, Oscar, Xesús e José para conformar un octeto moi ben avenido e que discurrimos en xuntanza e armonía igualiño que aparece na foto recordatorio.
Tiña ganas de facer unha con esta xente pois dende que rematamos a 2ª edición da Ruta XIX dende o Comeal a Lugo, aló por o mes de setembro, non fixera ningunha saida con eles, e xa que me aceptaron na sociedade ciclista haberá que usar tal privilexio a pesar de que como decía Groucho Marx: "nunca pertenecería a un club que admitiera como socio a alguien como yo".
A Ruta.-
Entre as folla do carballo.
Pedalada tras pedalada xuntámonos con unhos cuarenta kilómetros tranquilos e sin moito ascenso nin moito descenso; paramos soio para facer duas fotos. Entre carballeiras por o entorno dos Lagos de Teixeiro transcurrían conversas de rutas, travesías, submarinistas, bicicletas, electricidade e sin electrificar ... todo en un continuo bullicio hasta que por o entorno do Monte Pedroso unha corza nos cruzou a proa a velocidade de misil e puxo en "MUTE" a toda a grupeta por un bo pedazo; sempre é moi gratificante e emotivo presenciar un animal salvaxe no seu entorno natural e tranquilo ainda que nos lle restemos a última parte: tranquilo.
Deserción.-
Antes da chegada a Bike Stop os integrantes fóronse espallando según o destino de cada cal e quen mais e que menos tiña os seus compromisos. Foi casi a chegada cando nos enteramos que o segundo Pereira, o mais malabarista, estaba na casa e osou non sair con nos; o motivo estaba ben xustificado, ou non ...
Terceiro tempo.-
Xa con a bicicleta lavada e collendo aceleración de baixada a altura do Suso escoito unhos berros, solicitando axuda: ¡Lume, luuumeee!
Entre Fantas. Autor: Lucho
E sin mais pensar nin siquiera poñer os intermitentes a freno clavado reviro hacia aqueles desesperados berros. Alí estaban o incombustible Lucho, o impresionista Trompi e un novo compañeiro que se está a unir as saidas da Porta de San Pedro. Compartimos unhas Fantas, cada un escolleo de limón ou de laranxa según gustos e fómolas saboreando comentando as xugadas matutinas.
Contaban que fixeron a de Castro pero esta vez sin polvo, nin pan, nin barrantes; todo pedaleo o son do Maestro, Marín e compañía.
Pixeladas impresionistas na charca.
Autor: Trompi Van Gogh.
Boa e maoita xente este domingo por os montes de Ombreiro Infinito. Unha concurrida convocatoria de Matroski que puxo en evidencia o pésimo estado de forma da maioría descontando a Vitocho e o Vello, que empeza a estar físicamente intratable, ainda que hoxe soupo facer de cabaleiro e escudeiro o mesmo son; algo pode estar a cambiar ainda que eu non me fiaría gran cousa; cambian os tempos pero as ideas cóstalles mais.
Durante o percorrido topamos con compañeiros que saen de xeito habitual os domingos as dez da mañá das Portas de San Pedro e San Fernando; tamén topamos con ilustres da recien formada sociedade ciclista: Bike Stop. Dende logo que a mañá non era para quedar na cociña facendo nos queixos; ¡vaia solazo!
O único incidente foi na TRANCE que decidiu deixar sin efecto o freno de diante durante toda ruta que percorría os sendeiros mais revirados e pendientes da contorna. Pero xa se sabe para compensar a falta do freno Panoramix sacou a sua fórmula infalible: multiplicación do equilibrio, réstase inercia e todo entre sentidiño a modo de paréntesis. A operación cadrou a pelidécima.
Sin alcohol. Autor: Vitocho.
Pre-final no Fluvial con unhas sin alcohol para comentar as xugadas interesantes, as milloras da próxima dos Lobos, a imprescindible e inminente de Burela o tempo que xa iban asentando os corpos.
O recital final daríao un gregario profesional vestido de marelo, subindo en volandas, apretando e recortando watios, por a N-VI cara o Cuartel de Garabolos a un desvencellado Panoramix e cía.
Rematamos con o lavado en Bike Stop e as 13:45 na casa. Todo All Right!
E así nos xuntamos sete dos clásicos e outros cinco que se uniron na Porta de San Pedro as dez da mañá para formar un grupo de doce.
O discurrir .-
E aló partimos Castelo arriba cara os Lagos de Teixeiro quitando capas de roupa baixo un solazo que consolaba fomos sorteando e aproveitando lameiros para deleite de unhos e padecemento de outros. Xa no Entorno rousamos e rousamos mentras subíamos e baixábamos, algunhos con mais suerte que outros na fatídica Roca; houbo quen nin a tentou.
Incluso hasta houbo quen se perdeu e se reencontrou a él mismo; todos os berros, chamadas o telefono mobil e búsquedas resultaron estériles para atopar o bueno de Picos: apareceu cando puido. Ó buscar o momento para centrarse en un mismo é o que ten: encóntraste e apareces.
O desenlace.-
O tempo e os klms. iban pasando e o recorrido guiado por Dioni con colaboracions do Maestro traíanos de volta por Muxa sin mais novedades que os enredos de sempre para ampliar ou recortar e ir achengando a agulla do reloxo as duas horas da tarde mentras as xentes arrimaban as suas casas; eso sí, algunhos antes co bici lavada e a de outros quedaba pa outra volta.
A Ruta que aló quedou.-
Creación de Dioni, colaboración do Maestro para divertimento e padecemento de todos: unha clásica Os Lagos con Roca incluida.
