viernes, 3 de octubre de 2008

Ambos estaban salvados.




"A Meda"
: Maismar atardecía el 2 Octubre 2.008.
"Tierra": Rodrigo de Triana amanecía el 12 Octubre 1.942


Tuvieron que pasar 516 años para que el primer grito se hiciera realidad, pero creedme, no sé lo que pasaría por la cabeza del bueno de Rodrigo, pero por la mía pasó todo un Oceano de toxos, silvas, caminos sin final, palos patilleros, silvas y momentos de lamentos que pasaban por la cabeza del gran logístico Albarro y que con el mismo espíritu de aquel visionario italiano tenía que llegar al cerro que veíamos enfrente pero por otro camino; si conseguíamos descubrir ese camino el resto de las rutas sería más rápidas y descubriríamos una nueva vía; ¿os suena este sueño?; el mismito que tuvo aquel genovés que se lanzó a un océano de mounstrous con tres nueces y una tripulación abocada; las diferencias, mas de medio siglo después, para mí eran sólo sutiles; aunque en este caso no hubo desesperacion ni presión a bordo. El objetivo de aquellos era encontrar Tierra (les daba igual cual fuera), el nuestro era encontra un pueblo, A Meda, después estaríamos "salvados". Mi madriña, se que es una comparación exageranda, pero yo veía pasar el tiempo y cada camino nuevo solo conducía a un prado segado, a un monte, unha toxeira, a .... sabe Díos. Pero cuando ya eras casi las 19.00 horas y tomando un camino con "mejores" pintas al final de un llano entre se ve un pueblo y oigo delante a mi Cristobal "E ese".

A Meeeeeedaaaaa!!!!!

Estábamos salvados, lo peor es que ya iban casi 40 Km encima con algún momento de nervios y según las previsiones quedaban cerca de 20, yo ya veía que "mi fondo" empezaba a llegar a final y en el Camelback solo quedaba aire y Tenía que estar en Lugo a las 20.00; mal lo veía. Pero sí, el cuerpo sacó fuerzas de no se donde y vi que Albarro ponía el plato grande, yo por momentos lo imitaba, aunque en otros tenía que pasarlas putas para no descolgarme mucho; lo increíble 20.05 llegada al Parque de A Milagrosa, a tripulación ainda que tocada taba a salvo, as pernas non as sentía pero a satisfación da aventura, outra vez, había merecido a pena.
Non atopamos o camiño para o novo mundo, pero Albarro o primeiro da tripulación para a próxima travesía para descubrir e emprender eses camiños que tes na tua cabeza quero ser eu, por que el recorrido que hicimos fue sencillamente precioso, carballeiras milenarias, piedras como balones enormes, castiñeiros infinitos, paisajes de misterio, lugares increibles .... que pasada de recorrido, aconsejable; aunque según el cuenta de Albarro llegamos con 58 Km.

Fijástevos no nome do pobo "Meda" como "medo" pero en femenino, que ainda da mais medo. A verdade e que o pobo e precioso con cas por todos os lados e con certo aire de misterio igual que un océano de mounstruos.




Bo día.

1 comentario:

Anónimo dijo...

very nice! hahahahaha

Camiño Inverno. Día 1.

  Sinopsis:  Camiño de Inverno.-  Ponferrada - Compostela. En catro días transcúrre porque 5 provincias e 2 comunidades en un trazado sufici...