Avanzamos, subimos, baixamos, voltamos a subir, subimos mais arriba, non hai mais camín, acabouse a subención. Algún vaciaba os folgos outros enchíanos sin parar. Os kilómentros pasaban o día íbase, o sufrimento non se vía morrer; todos padecimos mais do que queríamos e moito mais do que pensábamos.
A pregunta de sempre: ¿quen me mandaría a min meterme en esto? A resposta de sempre: eu ¿quen senon?
Dous empuxaban incluso os ánimos, hasta onde se puido logo outros dous acabarían co sufrimento. O recoñecemento a esas labores é tan admirable como impagable.
O final, aparecen os outros dous; alí taban, primeiro un: o mar e despois o outro: o Santo.
Risas, alegrías, celebración, abrazos, lágrimas, complicidade, algunha lágrima mais, o mar, o Santo e todos nos éramos un ... ou non?.
Gracias a:
Zagato: por todo os traballos de búsquedas, traks, mareos, e incluso de momentos de dudas.
Jimi Hendrix: por as labores de Loxística, coordinación e “raposeo”.
E a todos, compañeiros imprescindibles en proyectos e momentos coma este.
Foi un honor formar parte de todo esto, da siguiente prefiero non pensar, de momento, sigo chegando a San Andrés de Teixido pa seguir soñando.
Boas noites.
33350.
33350.
Maismar.
A ruta real. Diseñada por Zagato e grabada por o Orejón:
No hay comentarios:
Publicar un comentario