domingo, 23 de octubre de 2011

A libertade e ó cabicorno, a vida.-

    Traigo hoxe outro texto de meu amigo Furón, publícoo porque me parece moi bonita e me da pena  deixalo en unha carpetiña gardado sin compartir.

----oOo----

O cabicorno.-

"Aquela veiga, non era moito do seu agrado. Ainda que esta tiña unha herba xugosa e fresca, por mor que o prado pasaba dende primeira hora da tarde  ensobrecido.


Non lle gustaba, porque era costento e camiñaba por él con dificultade. Facíaselle unha tortura, mudar de un lado pa o outro. Polo fondo, había unhas maceiras que daban unhas mazás pequenas pero sabrosas. Os seus donos, non as apañaban, ela podía comelas sen temor. O malo era ter que baixar o fondo do prado con aquel demo de cabicorno...


¿Por qué a ela? As súas compañeiras estaban todas ceibas. Pero ela tiña aquel demo que a torturaba sen piedade. Ansiaba, ter a liberdade de poder cambiar o paso, poder moverse, deitarse e levantarse sen ter que acompasar incesantemente os seus membros. Aquilo supoñía un suplicio...


Ansiaba desfacerse d'aquel demo... ¿por qué lle puxeran a ela ese torturador  cabicorno?


O outro día, o pé da cancela da veiga, puido observar unha cousa curiosa: a seguinte estaca despois da cancela, tiña unha lata a modo de reforzo. A mesma, estaba enferruxada e medio solta de unha veira. Cando fixo o xesto pa erguerse, a corda quedou enganchada na lata. Volveu tirar, ca cabeza e notou como se esfiañaba.


Coma se dun resorte, descoñecido pa ela, lle dera o impulso comezou un rítmico e acompasado movemento de cabeza e pata, alo despois de uns minutos de frenético exercicio...¡O cabicorno partiu!


Moi lentamente comezou a erguer a cabeza disfrutando do momento, podía o movela sen ter que acompañala c'a pata. Deu unhos pasos vacilantes e, por fin, xa era libre. Votou toda a maña recoñecendo de novo o prado. Desde esa nova perspectiva que lle daba poder andar sen sufrir. Para arriba, para abaixo, para un lado para o outro, pas mazas, pas follas do millo do leiro da riba. Andúvoo todo, as veces cun pequeno trote que ha facía disfrutar enormemente.


Nos seus paseos foise decatando dunha cousa: había unhos alambres de picos que rodeaban toda a veiga.


Ollando pa eles pensou:


“A vida está chea de cabicornos...”


(Publicado aquí con o consentimento do autor.)


----oOo----




Acabicornar: Suxeitar cunha corda a pata dianteira dunha vaca ó corno ou ó pescozo para que non escape.




Boas noites.


Maismar.
39906

domingo, 16 de octubre de 2011

Mientras duermes.-

Para mayores de 16 años.

De nuevo  lo ha bordado. Este cercano lucense  interpretó magistralmente a un portero de edificio que vive con una extraña obsesión de la que incluso puede depender su vida o, al menos,  la hacer girar entorno a ella. Un argumento bien entrelazado para hacer lucir todo el buen hacer de un Luis Tosar que nos hará pasar por diferentes estados emocionales hacia su personaje durante el film; desde compadecerlo, temerlo, descubrirlo, incubrilo, hasta ... ¿quien sabe si odiarlo?  Pero esto lo decidirás tú pues, sólo tú, conoces tu propia "obsesión" y lo cierto es que cada uno vive con la suya.

          Después de ver la película antes dormir mirarás debajo de tu cama por que sino tal vez lo hagas "Mientras duermes".

Boas noites.

Maismar.
39663

miércoles, 12 de octubre de 2011

Sociedad condenada.-

"Cuando advierta que para producir necesita obtener autorización de quienes no producen nada; cuando compruebe que el dinero fluye hacia quienes trafican no bienes, sino favores; cuando perciba que muchos se hacen ricos por el soborno y por influencias más que por el trabajo, y que las leyes no lo protegen contra ellos sino, por el contrario, son ellos los que están protegidos contra usted; cuando repare que la corrupción es recompensada y la honradez se convierte en un autosacrificio, entonces podrá afirmar, sin temor a equivocarse, que su sociedad está condenada."  La Revelión del Atlas (1956) - Ayn Rand seudónimo de Alissa Zinovievna Rosenbaum  (1905 - 1982)


-----oOo-----




Por lo visto todos los indicios apuntan a que ya estamos en ella: una sociedad condenada. Es abrumador, triste y desmoralizador. 
_
   Ahora que esto está asumido algunas dudas son:


- ¿cuanto tiempo permaneceremos en ella?
- ¿cuales serán las soluciones para salir?  


El cambio social es necesario, las cúpulas corruptas y atrofiadas tienen que ser sustituidas por nuevas gentes con la honradez como valor inamovible e inexcusable. Personas inteligentes y cultas de conciencia limpia que conocen y saben que su valía es muchísimo mayor que el importe de cualquier soborno.


         Existen estas personas Los nuevos mecanismos sociales están en marcha. No será fácil pero queda esperanza. 




Boas noites.


Maismar.
39525


PD: Miguel: gracias por tus correos indignados, seguimos atentos.

domingo, 9 de octubre de 2011

Pedro in live: Enduro de Autosuficiencia y Fe: .-

        Traigo estos dos videos de Pedro; para mí son como joyas del enduro más sublime, sutil, calmo, controlado aunque no carente de momentos tensos. Momentos de forzoso alzado de rueda trasera como  recurso corrector a una desbocada trayectoria de hombre y máquina; a veces, el último recurso.

        Relevante la  virtuosidad que conlleva la modalidad  "bike-montañismo en solitario";   las decisiones de "por aquí o por allí", cara norte o cara sur, sigo o lo dejo en este punto, dependen de uno mismo, no puede haber fallos; no hay fallos, ¿o sí?.

        Autosuficiencia y Fé  las disciplinas; el rigor  la norma.

        La calidad de los videos es palpable, evidente: sutiles recortes y empalmes magistrales que van llevando la mirada para que  la vista se pierda en el nuevo escenario, entonces un biker que llega, al mismo tiempo que  el mismo se va o viceversa.

El Biker, la montaña asturiana y el tiempo perfecta terna para crear el perfecto escenario que trae añoranzas de tiempos pasados que ansío retomar, si Dios quiere. Aunque , ¡larga esta espera!

Boas noites.
39325




miércoles, 5 de octubre de 2011

No camerino de un home cercano.-

Con Luis Tosar no camerino.

Acompañado de seu primo fomos ver a esta celebridade, nunca pensei que un home así de tanta fama, renombre e éxitos puidera ser tan cercano e poder manter unha conversa de forma tan cotidiá. Ademais,  tuvemos a inmensa fortuna de compartir o concerto con a sua familia e a sua nai , unha "xovenciña" que non paraba de animar e berrar o artista que inundou onte a plaza do Horto do Seminario en Lugo con o seu grupo de rock Di Elas.


Onte deleitounos con a guitarra, a batería e hasta se atreveu a darlle sons folks a sua armónica. Ademais de ser o prodixioso vocalista, rock-dacer e animador do grupo. ¿Haberá cousa que non faga ben este home?

¡ Hasta outra amigo!

Agradecer a Jose, o primo con o que de pequeno facían pesca furtiva por os regos de Xustás, permitirme acompañalo e conocer tan de cerca unha persoa tan natural, un bo home, e facer de este día
 ¡un día que conta!.


Bo día.
Maismar.
39204


PD: Sentín que T se retirara antes para a casa e non viñese facer a foto con o temible Malamadre da Celda 211.

Camiño Inverno. Día 1.

  Sinopsis:  Camiño de Inverno.-  Ponferrada - Compostela. En catro días transcúrre porque 5 provincias e 2 comunidades en un trazado sufici...